# | 3 |

2 maanden later

‘Aimée, lieverd. Ben je klaar?’ hoor ik mijn vader vragen terwijl hij op de deur klopt. ‘bijna’ zeg ik en ik steek nog snel een schuifje in mijn haar. Ik spuit nog wat haarlak in en loop dan naar de deur. Ik doe hem open, maar zie dat mijn vader er al niet meer staat. Ik loop de trap af en mijn ouders draaien zich om. ‘Lieverd, je ziet er beeldschoon uit’ zegt mijn moeder en ze komt op me afgelopen. Ik glimlach en omhels haar. ‘klaar voor het optreden van vanavond?’ vraagt mijn vader dan. Ik knik. Ik heb de soundtrack voor de film geschreven en gezongen en die ga ik vanavond zingen.
De limousine stopt en door het getinte glas zie ik al duizenden flitsen afgaan. Ik haal diep adem en raak in shok als de deur open gaat. Mijn ouders stappen uit, maar ik blijf zitten. Mijn handen beginnen te zweten en ik kan me niet meer bewegen. Mijn moeder komt naast me in de auto zitten en ze neemt mijn hand vast. ’Ik weet dat dit heel moeilijk lijkt schat. Maar bedenk dit: na vanavond, hoef je je niet meer voor te doen als iemand anders. Dan kan je jezelf zijn’ zegt ze en ze knijpt zachtjes in mijn hand. Haar vertrouwde blik, maakt me weer kalm en ik volg haar naar buiten. Nog steeds houdt ze mijn hand vast als we ons een weg banen over de rode loper. Iedereen zet zich neer in de comfortabele zitjes, het is eigenlijk nogal lachwekkend. Al die mensen in galakleding in van die bioscoopzitjes.

Zenuwachtig loop ik via de uitgang van de zaal naar binnen. De bedoeling is dat ik de soundtrack zing, hier in de filmzaal en dat zo’n 10 minuten daarna de film begint.

’God wont talk to me

I guess she's pretty busy lately

I'd like to believe

She's listening’ begin ik zachtjes.



’I'm starting to feel

All of my bruises imagined are real

And I'll get through each day

I dig through the bad ones

To get to the good ones

Who's keeping score anyway’ ik haal de microfoon uit de houder en loop naar voren.



’And this is my beautiful life

The only thing certain is everything changes

Lows and the highs

And all those goodbyes

As hard as it gets I know it's still amazing

To be alive

It's a beautiful life’ zing ik harder.



’I talk in my sleep

That's the one place I know no one can hear me

I tell my self things

Don't walk in the shadows, there's always tomorrow

And I'm right where I want to be’ zing ik weer zachter en terwijl ik terug naar het midden loop.



’And this is my beautiful life

The only thing certain is everything changes

Lows and the highs

And all those goodbyes

As hard as it gets I know it's still amazing

To be alive

It's a beautiful life’ zing ik voorbereidend



’Oh it hurts while it's happening I wanna feel everything

How will you know 'til you try?’ zing ik extra hard. Ik had nooit gedacht dat ik me zo zou kunnen geven op een podium.

’And this is my beautiful life’ zing ik zacht en vol gevoel.



’My beautiful life

The only thing certain is everything changes

Lows and the highs

And all those goodbyes

As hard as it gets I know it's still is amazing

To be alive

It's a beautiful life’

Ik buig mijn hoofd en adem snel in en uit. Luid applaus stijgt op uit het publiek en ik loop glimlachend het podium af. Ik wordt de zaal omgeleid en via de ingang loop ik naar mijn plaats naast mijn ouders.

Wachtend tot de film gaat beginnen, dwalen mijn gedachten af naar daarnet. Het voelde goed om op te treden. Ik heb het nooit eerder beseft, maar zingen is gewoon mijn ding. Iets wat ik heel graag doe en wat ik wil delen met anderen. Mijn gedachten worden onderbroken, door het bekende geluid van een film die gaat beginnen. Ik concentreer me op het scherm en wacht ongeduldig tot mijn vader in beeld komt. Ik vind het altijd fijn om naar hem te kijken als hij acteert, dan beeld ik me in dat ik net zo goed ben als hem. Maar dat ben ik niet, of ja ik weet het eigenlijk niet. Ik weet wel dat ik kan zingen, iets waar mijn vader mij altijd al om heeft benijd. Eindelijk komt hij in beeld, ik kijk glimlachend naar hem aangezien hij naast me zit en zie hoe hij me met een rare blik aankijkt. Een tel lang flitsen zijn ogen naar het scherm om dan terug naar mij te kijken. Verbaasd kijk ik naar het scherm en tot mijn grote verbazing staar ik recht in de diepbruine ogen van.. Adam!