Hoofdstuk 8

Het is een klein, groen draakje.
"Wie ben jij?" vraag ik geschokt, maar ook nieuwsgierig.
"Ik ben jou, ik ben je ziel" Het is doodstil, alleen het ruisen van de wind, het ritselen van de bladeren en mijn hartslag zijn te horen.
"Deze wereld is niet wat het lijkt, ik zal het je vertellen," hoe kon ik het nou eigenlijk niet weten terwijl mijn ziel het wel weet? Mijn ziel praatte verder: "Deze wereld is niet wat het lijkt, het is de fantasiewereld, maar dan anders, het is veranderd. Het weer is buitengewoon vreemd, net als de dagen, ze..."
Er rommelde even weer iets, toen ging mijn ziel verder:
"Ze gaan niet verder. Het is nacht, en dat zal het altijd blijven. De zon zal nooit meer opkomen, en éen wezen heeft dit op haar geweten staan, we weten heel goed wie. Alleen zij kan deze wereld weer normaal maken"
Het was weer stil.
"Ik doe het"
"Mooi" zei mijn ziel. Ze vervaagde langzaam.
"Nee, niet weggaan!" tranen sprongen in mijn ogen, "ik wil nog meer weten, mijn ziel leren kennen"
"Ik zou ook wel willen, maar het kan niet" ze vervaagde nog meer. Ik vocht tegen mijn tranen, maar verloor de strijd. Mijn ademhaling begon te haperen.
"Nee..." ik snikte, tranen rolden over mijn wangen en dropen vanaf mijn kin naar beneden.
"Ik kom nog terug, maak je geen zorgen, en onthoud, ik zal altijd bij je zijn"
Ik snoof even hard en veegde mijn tranen weg. Ze verdween. Het maanlicht vervaagde ook.
"Nee..." Ik deed mijn uiterste best om met mijn plantenkracht de bomen tegen te houden, maar hier kon ik niet tegenop, ook al was ik nog zo goed in mijn kracht. De bomen maakten de maan onzichtbaar voor me. Ik viel neer op mijn knieën en keek naar de 'brokken' maan die ik nog kon zien. Het lot van de wereld lag in mijn klauwen, en die van Anika, Eva en Elodie. Ik zal dit moment nooit vergeten, hield ik mezelf voor.