Living in an other world (21) homework

Meneer de Bruin was een niet zo groot mannetje. Hij was denk ik ergens in de 40 en had een leuk brilletje. Hij legde vrij weining uit en liet ons maar aan het werk gaan.

De rest van de dag verliep relaxe en voor ik het wist waren we uit. Toen ik buiten kwam met Yasuko zag ik de jongens al klaar staan met hun scooters. Ik lachte hun toe, toen zij naar ons zwaaiden. „ready to go home?“ vroeg Marc. “jup!” zei ik. “Suko waar woon jij eigenlijk?” vroeg ik Yasuko. “hm.. ik woon in …… op …… wrom?” “dat is vlak bij mij in de buurt! Ben je lopend?” “jah, het was toch mooi weer…” “nou stap dan maar achterop mylady!” zei Marc en hij klopte achter zich. „en wie zegt dat ik dat wil?“ zei Suko. „wie zegt dat je niet wilt?“ vroeg Marc weer terug. Suko lachte en stemde in. Ik zette mijn krukken in de buizen en klom bij Math achterop. En we reden lachend weg.

Zo ging het wekenlang. De jongens haalden me van huis op en Suko fietste mee of zat bij Marc achterop. Suko en ik waren druk bezig met de modeshow, en ik had al enkele vrienden en vriendinnen gekregen. Melissa mocht me nog steeds niet, en zocht iedere keer ruzie met mij. Ik negeerde het maar. Ook hielp ik zoals afgesproken Math met scheikunde, maar ook met andere vakken hielp ik hem. Die middagen waren altijd super gezellig.

„Tazy... ik snap hem echt niet... hoe kan er nou dit op uit komen... dit is toch veel logischer??“ vroeg Math gefrustreerd. We zaten in de bibliotheek scheikunde te maken. „nou kijk... jij ziet de logica gewoon verkeerd... hmm.. laten we deze stofjes even vergeten okay... we nemen daarvoor in plaats... ehm.. mensen... en we doen even alsof deze personen maar een karakter hebben... of een emotie... dan als we ze dan gaan paren... wat krijg je dan?“ „nou die krijgen zowiezo ruzie...“ klopt dus die gaan niet samen... maar asl je deze twee nou bij elkaar doet?“ „die gaan goed samen... oh... ik snap het.. dus als je deze nou bij deze doet... dan krijg je dit...“ hij boog zich over zijn schrift en ik zag dat hij geconcentreed was, want het puntje van zijn tong stak uit zijn linker mondhoek. „klaar!“ riep hij opeens. Ik keek zijn opdracht na. „jup helemaal goed! Maar nu moet je nog leren dat je de formule ook nog eerst opschrijft... anders verlies je daarvoor punten en dat is zonde...“ zei ik. „thanx Tazy! You are number 1!!“ zei hij. En hij gaf mij een high five. “oh ik moet gaan! Ik moet naar de dokter! Mijn gips mag er af!” „wow cool! Zal ik je brengen ofzo?“ „haha nee hoeft niet dank je, maar mijn opa haalt me zo op.“ Ik ruimde mijn spullen op en liep met Math naar beneden. Daar zag ik opa al staan. Ik nam afscheid van Math en stapte de auto in. Mijn opa knikte naar Math en hij knikte terug. Toen vertrok ik naar de dokter.

reacties plzzz??