4

In een reflex dook ik naar beneden en draaide me om naar de jongen. Nu hij zo dichtbij me was, leek hij me eerder een man. Hij wekte de indruk om in de twintig te zijn. Hij droeg zwarte kleding – met veel spikes. Een lange ketting liep over zijn broek. Ik fronste. ‘Wie ben jij?’ ‘Je allergrootste nachtmerrie.’ Hij sprong, maar ik ontweek hem. ‘Maar jij mag me Chail noemen.’ Ik haalde naar hem uit, maar hij hield mijn pols vast, aan de band die er omheen zat. Jezus, kutpolsen ook. ‘Je bent echt hysterisch,’ probeerde ik hem af te leiden, maar hij draaide mijn pols nog steeds om. ‘En waarschijnlijk gay.’ In een seconde lag ik op de grond, en voelde ik dat hij me schopte. ‘We zullen elkaar snel weer zien.’ Nog een schop, toen was hij weg. Ik draaide me kreunend om, om meteen een scherpe steek in mijn zij te voelen. Godverdomme. Ik hielp mezelf overeind en strompelde naar beneden. Nu was de deur natuurlijk wel weer open. Ik vloekte op alles en iedereen en strompelde naar huis, en probeerde mijn kostuum zo goed mogelijk te verbergen, zodat mijn moeder het niet zou zien.
‘Hemel! Wat is er met jou gebeurd, Sam?’ Mijn moeder kwam bezorgd op me af, maar ik deinsde achteruit. ‘Niks, mam. Ik ben gewoon gevallen.’ Ik kon aan haar gezicht zien dat mijn moeder me niet geloofde, maar ze liet me toch gaan. Ik rende de trap op, naar mijn kamer, trok mijn verborgen kostuum uit en bekeek de schade. En zaten een aantal vlekken en scheuren op, en op de zijkant zat er een schoenafdruk. Ik liep naar de badkamer en haalde een natte doek, waarmee ik de schoenafdruk zo goed en zo kwaad als het kon van mijn kostuum af probeerde te boenen. Ik fronste. Ik kon niet aan mijn moeder vragen of ze mijn kostuum wilde maken, dus moest het maar zo. Die Chail had heel mijn imago verpest. Ik ging op mijn bed zitten en mijn gezicht vertrok van pijn. Oja. Dat deed zeer. Ik zuchtte diep en liet me toen achterover vallen. Morgen was er weer een dag.