Paramore and Amy [16]

Haar groene ogen keken in de mijne en dan staarde ze naar mijn lippen. Ik zag hoe ze langzaam dichter kwamen en even later proevde ik Hayley's heerlijke lippen. Hayley trok me zo dicht mogelijk tegen zich aan en liet voorzichtig haar handen onder mijn t-shirt kruipen. Haar handen gleden langzaam richting mijn borst, maar plots stormde Jeremy de deur uit en riep: 'Hayley, we hebben bezoek!' Hayley trok snel haar handen terug, gaf me nog een laatste kleine kusje en liep er dan met Jeremy vandoor. Een paar seconden later stormde er een volledige menigte door de achterdeur waaronder Eva. Ze bleef plots staan toen ze mij tegen de muur zag leunen terwijl ik mijn lippen nog even aan mijn lippen likte. 'Amy? Heb je...' Ik draaide me geschrokken om en zei snel: 'Zwijg! Je hebt me hier niet gezien.' Eva kwam naast me staan en legde haar hand op mijn schouder. 'Heeft Hayley Williams je gekust?' Ik kon mezelf er niet meer uitpraten. Ik zou het moeten vertellen. 'Luister, Hayley is mijn lief, maar je mag het echt aan niemand zeggen. Het is niet de bedoeling dat de pers het weet. Niemand hoeft het te weten.' Zei ik serieus. Eva knikte. 'Ik snap het en ik zal mijn mond houden.' 'Bedankt.' Zei ik en er verscheen een klein lachje om mijn mond. 'Wil je me dan wel eens vertellen hoe dit is gebeurd?' 'Oké, maar kom dan eens bij me thuis, dan kan ik het op mijn gemak vertellen en dan weet ik zeker dat er niemand meeluistert.' Eva knikte weer en gaf me dan een korte knuffel. Ze nam snel een stylo uit haar zak en schreef haar gsm nummer op mijn hand. 'Stuur me een sms als je tijd hebt.' Ik knikte en we liepen samen terug naar binnen.
Toen we weer aan tafel gingen zitten roeg mijn moeder me waarom ik zo lang wegbleef. 'Oh euhm.., vrouwen zaken.' Zei ik lachend. Ik wist dat mijn moeder het meteen zou snappen, maar deze keer knipoogde ze naar mij. Ze dacht deze keer waarschijnlijk aan iets anders. Eva probeerde de rest van de avond al zoveel mogelijk te weten te komen over mij en Hayley, maar echt handig was het niet. Als ik niet op mijn woorden lette, zou mijn moeder het horen en dan had ik een probleem. Gelukkig was het al laat en was mijn moeder wat te moe om echt naar onze gesprekken te luisteren.
Toen we op weg naar huis waren, begon mijn moeder me te ondervragen. 'Hoe vond je het?' Was haar eerste vraag. 'Niet anders dan anders.' Loog ik. 'En wat vond je van Eva?' 'Ze valt wel mee.' Antwoordde ik kort. 'Jullie konden het precies goed met elkaar vinden.' 'Zal wel.' Mompelde ik. 'Jullie bleven wel lang weg, hé. Is er iets gebeurd misschien?' 'Mam! Ik ken haar met moeite!' 'Sorry. Het was maar een vraag.' 'Maar een vraag? Ik weet dat je me aan haar wilt koppelen, maar ik kan wel voor mezelf zorgen. En als je het zo graag wilt weten, neen er is niks gebeurd!' 'Sorry lieverd, ik wou gewoon weten hoe je avond was.' Ik rolde met mijn ogen en zei de rest van de rit niks meer.