1

Ik heb superhelden altijd leuk gevonden. Ik bewonderde ze, hun foute pakken, het feit dat ze altijd een vriendinnetje kregen en hun onmenselijke kracht. Op mijn vijfde sloot ik me een hele dag op op mijn kamer en deed alsof ik een superheld was. Ik sprong van mijn bed, deed alsof ik vloog en tartte de zwaartekracht voor twee seconden. Ik probeerde een plank doormidden te slaan. Ik was geobsedeerd. Superhelden waren een deel van mijn leven, en dat zijn ze nog steeds. Maar ik ben helaas geen speciale jongen. Voor mij geen radioactieve spinnen, geen kryptoniet, geen Batmobiel. Ik ben gewoon een scholier van zeventien die graag over meisjes fantaseert. Mijn leven is normaal. Ik heb een vader en een moeder, een eigen kamer, geen vervelend broertje of zusje. Mijn ouders hebben me altijd best wel verwend. Ik wil niet zeggen dat ik een rijke stinkerd ben, dat ik in een kast van een huis woon en verschrikkelijk arrogant ben, want de waarheid is alles behalve dat. Maar mijn ouders gaven me wel altijd knuffels als ik daar om vroeg, en waren er altijd voor me. Mijn moeder verzorgde de bult op mijn hoofd toen ik probeerde te vliegen. Ze verbond mijn hand toen ik een plank doormidden sloeg. Ze heeft geen moment geklaagd over mijn obsessie voor superhelden, en mijn vader evenmin. Toen ik klein was nam hij me altijd mee naar honkbalwedstrijden. Hij wilde me laten zien wat echte Amerikaanse mensen op zaterdag deden, denk ik. Hij heeft altijd goed voor me gezorgd, tot mijn twaalfde, ofzo. Toen kregen hij en mijn moeder ruzie en ging hij weg. Het ene moment was hij er nog, toen was hij weg. Geen afscheid, geen kus op mijn voorhoofd voordat hij ging. Hij was gewoon weg. Maar hé, ik moet niet zeuren. Half jong Amerika heeft maar één ouder die voor hem zorgt. Ik hoor gewoon bij de middenmoot, denk ik. Maar goed, terug naar het superheld-zijn. Ik ben altijd stripboeken blijven lezen, omdat ik superhelden zo bewonderde. Ik ben altijd blijven fantaseren over de dag waarop ik een van hen zou zijn. Als ik gelovig zou zijn, had ik gebeden. Ondertussen ging ik gewoon verder met mijn gewone, normale, saaie leventje. Ik deed alles wat een normale tiener deed: ik ging uit met vrienden, staarde naar meisjes, maakte mijn huiswerk niet..
En op een dag werd ik wakker, en was het er gewoon. Ik voelde me anders. Ik voelde me volwassen. Ik voelde me sterker. Ik voelde me een superheld. Ik kan je niet anders uitleggen hoe het voelt. Ik voelde de drang om naar buiten te gaan, en de misdaad te bestrijden. Hoe nerdy het ook klinkt. Dus ja, lach me maar uit. Maar mijn naam is Sam Bynes, en ik ben een superheld.