01. That was quite a show

"We zijn er!" kirde mama enthousiast.
Papa parkeerde de auto op de oprit en stapte uit. Wanneer mama ongeduldig op het raampje van de auto bleef tikken, besloot ik de auto ook maar te verlaten. Ik trok mijn neus op en stapte uit. Het huist was wit. Origineler kon blijkbaar niet, want de hele straat stond, voor zover ik kon zien, vol met witte huizen. Het was niet klein, maar zeker niet zo groot als ons huis in Beverly Hills.
"Kom, dan gaan we uitladen", zei mama vrolijk terwijl ze terug naar de auto liep.
Twee uur hadden we nodig om alles in het huis te krijgen. Alles op de juiste plaatsen zetten niet bijgerekend. De verhuizers hadden de kasten, bedden en dergelijke al op hun plaatsen gezet. Ik liep zuchtend de trap op, zocht mijn nieuwe kamer, liet mijn spullen er in vallen en stapte terug naar beneden.
"Ben even gaan wandelen", had ik nog geroepen waarna ik naar rechts draaide en over het voetpad verder liep.
De straat was rustig ondanks de zon nog scheen. In Beverly Hills liep iedereen rond deze tijd nog lachend over straat. Baltimore was duidelijk anders. Alhoewel er niemand liep, voelde ik me vreselijk hard bekeken. Wanneer ik rechts van me keek, zag ik gordijnen wapperen. Blijkbaar waren ze hier geen nieuwelingen gewoon en waren ze hier te asociaal om hun nieuwe buren te begroeten. Ik zuchtte en viste mij gsm uit mijn broekzak. Ik ontgrendelde hem en zag op het schermpje een foto van mij, Paul, Scott, Hayley, Peyton en Janis verschijnen. De vijf meest geweldige personen die op de aarde rondliepen. Zij waren nu nog in Bervely Hills, terwijl ik hier nu zat. Te ver verwijderd van hun. En dat allemaal voor mijn ouders. Ik had niet eens een keuze. Hayley had voorgesteld dat ik bij haar kwam wonen en dat ik in de vakanties naar Baltimore zou kunnen gaan of mijn ouders terug naar Beverly Hills zouden komen. Maar daar wouden mijn ouders niets van weten, ze zeiden dat wij in de vakanties gezamenlijk wel eens naar Beverly Hills zouden gaan en dat Hayley, Scott, Peyton, Janis en Paul altijd welkom waren bij ons. Spelbrekers, verdomme. Nu zaten we hier, in dit gat. Zowel ik als mijn ouders kenden hier niemand en het leek erop dat niemand ons wou kennen. Het leek er inderdaad op, maar het was jammer genoeg niet waar. Toen ik terug thuis kwam stonden er twee volwassenen en twee kleine kinderen op de oprit.
"Kijk, dat is Jeanie", glimlachte mijn moeder naar het viertal terwijl ze met haar wijsvinger mijn richting uit priemde.
"Aangenaam. Zo te zien ben jij de buurt al gaan verkennen. Bevalt het je hier al een beetje?" vroeg de vrouw. Haar stem klonk honingzoet en ze kwam iets té vriendelijk over. Alsof ze iets van plan was.
"Best", mompelde ik terug en ik trok mijn schouders op. Er verscheen een klein glimlachje op mijn gezicht dat, jammer voor hun, mijn ogen niet bereikte.
"Jeanie, dit zijn Maria en Luke Smith en hun tweeling Bryan en Bella-Rose. Onze overburen", zei mijn vader.
Glimlachend knikte ik en schudde Maria en Luke's hand. De kinderen hadden overduidelijk een fobie voor nieuwe jong-volwassenen. Ze kropen angstig achter hun ouders toen ik ook hun hand wou schudden. Ik was dus eng. Plots moest ik grijnzen om het verschrikkelijk sadistische idee dat in mijn hoofd opborrelede: ik kon een griezelverhaal vertellen aan de dwergjes en 's nachts met steentjes op hun raam gaan tikken. Hun kleine hartjes zouden het begeven.
"Verlegen", verklaarde Luke. Hij wees naar de twee kleintjes.
Ik moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Luke's stem klonk veel te hoog voor een man. Alsof hij een castraat was.
Rond de avond stond alles normaal in het huis en het maakte me niet bepaald blijer. Ik had me als laatste klaargemaakt waardoor het nu al half acht was. Mama en papa stonden ongeduldig aan de deur op mij te wachten. We gingen iets eten en zo een de stad al een beetje verkennen.