*15

In het ziekenhuis aangekomen liep ik direct naar de lift toe, alleen Embry hield me tegen. "Misschien moet je eerst even vragen waar ze ligt" zei hij en hij trok me mee naar de balie. "Waar ligt Sasja Boleyn?" vroeg Embry netjes aan de vrouw die achter de balie zit. "Geen idee" zei ze en ze ging verder in een tijdschrift bladeren. "Misschien is het dan een idee om even te kijken" ging Embry verder. "Het is een idee, maar geen zin" zei de vrouw. Ik zag Carlisle aankomen, en ook al had ik ruzie gehad met Edward, Carlisle wil me vast wel hebben. "Carlisle!" riep ik. Hij keek op en kwam naar ons toe. "Je komt zeker voor Sasja, is het niet?" zei hij. "Klopt, maar even tussendoor. Jij kan deze vrouw zeker niet ontslaan?" vroeg ik. Het hoofd van de vrouw schoot omhoog. "En waarom zou ik ontslagen moeten worden?" vroeg ze boos. "Omdat jij ons niet wou vertellen waar Sasja ligt" zei ik boos terug. "Is dat zo Claire?" vroeg Carlisle aan de vrouw, die dus blijkbaar Claire heet. "Nee! Dat is niet waar" zei ze boos. "O jawel hoor" mengde mijn vader zich in het gesprek. "Ik zal het noteren" zei Carlisle. "Komen jullie mee?" vervolgde Carlisle. We liepen achter hem aan. "Op welke verdieping ligt ze?" vroeg ik. "Drie" antwoordde Carlisle. Ik keek op de bordjes en schrok me dood. "Maar dat is de intensive care" mompelde ik. "Klopt, ze is er erg aan toe" zei Carlisle terwijl hij een hand op mijn schouder neer legde. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik. "Ik weet het niet, het enige wat ik weet is dat ze in het bos lag, en een van haar armen zit onder de sneeën, ze heeft een aantal breuken, en ze is nu buiten bewustzijn" zei Carlisle. Mijn ogen werden groot, dit klinkt niet best. "Alles komt goed, dat beloof ik" zei Carlisle. Ik keek hem aan en zag dat hij het meende. We liepen nog een paar gangen door, en toen kwamen we bij de kamer van Sasja aan. Ik zag Sean en zijn moeder zitten, ze zien er zo gebroken uit. Carlisle gaf me een knikje, als teken dat ik naar ze toe moest gaan. Ik ging voor Sean zitten en pakte zijn handen. Sean keek me dankbaar aan. "Dit is allemaal mijn schuld" zei hij huilend. De moeder van Sasja en Sean draaide zich naar ons toe en keek verbaasd. "Ik had ruzie met haar gemaakt, en dankzij mij is ze weggegaan" vervolgde hij. "Ze ging naar het bos, toch?" vroeg ik. Sean knikte. "Dat stuk is dan waarschijnlijk mijn fout" zei ik terwijl de tranen over mijn wangen liepen. "Wat bedoel je?" vroeg Sean. "Als ik niet lekker in mijn vel zit, ga ik altijd in het bos wandelen. En aangezien Sasja laatst niet lekker in haar vel zat, had ik gezegd dat het helpt, het geeft je rust" zei ik. Sean keek me aan. "Ach ja. We kunnen er niks meer aan doen, gebeurd is gebeurd. Het enige wat we kunnen doen is afwachten" zei de moeder van hun. Sean en ik draaiden ons hoofd naar haar toe en we knikten tegelijk. "Christine, wil jij bij Sasja kijken?" vroeg Carlisle die nog steeds achter ons stond. Ik knikte en ik liet Sean zijn handen los. "Succes" zei Sean en hij pakte de hand van zijn moeder vast. Ik liep achter Carlisle aan en ging naar binnen. Ik ging naast het bed zitten en keek naar Sasja. "Het ziet erger uit dan het is" zei Carlisle. "Gelukkig maar" mompelde ik, want hoe ze eruit ziet is niet best. Allemaal draadjes aan haar lichaam vast, allemaal blauwe plekken, schrammen, sneeën, verband etc. "Ik laat jullie even alleen" zei Carlisle. Ik knikte en pakte Sasja haar hand vast, ik wou wat zeggen maar ik durfde niet, dat voelt echt zo stom. "Ga maar praten, laat alles eruit, het is goed voor jou, maar ook goed voor Sasja, er is een kans dat ze je hoort" zei Carlisle. Ik keek hem dankbaar aan, en Carlisle liep de kamer uit.

Na een paar minuten durfde ik eindelijk wat te zeggen. "Sas, je mag me niet in de steek laten. Wat moet ik zonder jou?" vroeg ik en ik streelde met mijn duim over haar hand. "Ik kan echt niet zonder jou, jij bent een van de personen die mij tot de persoon die ik nu ben gemaakt hebben" ging ik verder. De tranen liepen over mijn wangen en vielen op haar hand. Ik hoorde de deur open gaan een keek op. Sean kwam binnen lopen. "Is het goed als ik erbij kom zitten" vroeg hij. Ik knikte en Sean ging aan de andere kant zitten, en ook hij pakte haar hand vast. "Sam, je moet het halen! Je hebt me beloofd me niet in de steek te laten" zei Sean terwijl er tranen over zijn wangen liepen. Ineens begonnen de apparaten te piepen. Sean en ik keken elkaar geschrokken aan.

Sasja POV.

Het enige wat ik voel is pijn,pijn en nog eens pijn. Ik kan niks bewegen, niks doen, alleen maar pijn voelen. Ik hoor alles wat er om me heen gebeurd, maar ik kan ze niet laten weten dat ik het hoor. Ik kan niks. Mama en Sean zijn net de kamer uit gegaan, het is echt zo kut om te horen hoe erg hun verdriet is, maar ik kan echt niks doen. Ik hoorde wat geluid en vroeg me af wat het was. Ik hoorde dat iemand naast me ging zitten. "Het ziet erger uit dan het is" hoorde ik iemand zeggen, ik vraag me af wie dat toch de hele tijd is. "Gelukkig maar" hoorde ik de persoon naast mij mompelen. Die stem komt me zo bekend voor! Maar wie is het? "Ik laat jullie even alleen" zei de eerste persoon weer. Vlak daarna voelde ik dat iemand mijn hand vast pakte. Ik wou zo graag erin knijpen, als teken dat ik ze hoor, maar het lukt gewoon echt niet. "Ga maar praten, laat alles eruit, het is goed voor jou, maar ook goed voor Sasja, er is een kans dat ze je hoort" vervolgde de eerste persoon en ik hoorde hem weglopen. Het bleef een tijdje stil, waarom gaat diegene niet praten? "Sas, je mag me niet in de steek laten. Wat moet ik zonder jou?" hoorde ik ineens. Die stem, die mooie stem! Hij komt me bekend voor, maar ik kan het gewoon niet plaatsen. "Ik kan echt niet zonder jou, jij bent een van de personen die mij tot de persoon die ik nu ben gemaakt hebben" vervolgde de persoon. Maar, dat is Christine! Ik herken haar stem! Waarom kan ik nou niks zeggen, ik wil niet dat ze nog meer verdriet heeft. Ze heeft al genoeg mee gemaakt! Ik hoorde de deur open gaan, moet ze nu al weg? "Is het goed als ik erbij kom zitten" hoorde ik Sean vragen. Hij is terug! Sean pakte mijn andere hand vast. "Sam, je moet het halen! Je hebt me beloofd me niet in de steek te laten" zei hij. Hij heeft gelijk! We zouden elkaar niet alleen laten. Als we gaan, gaan we samen.. Ineens zag ik een wit licht, en in dat witte licht zag ik papa. De man die ik gemist heb. Ik voelde hoe ik uit mijn lichaam gezogen werd, en ik probeerde papa zijn hand te pakken. Ineens hoorde ik allemaal raar geluid, ik keek naar beneden en zag dat de apparaten die aan mijn lichaam vast zitten begonnen te piepen. Dit is vreemd, ik zie mezelf van boven af. Dat kan maar één ding betekenen. Dit is mijn einde...