9.2 And then everything chanced

De wolven waren op de plek aangekomen waar de vrouw een seconde ervoor nog over het lijk gebogen zat. Ik zag ze rondlopen en ruiken maar ze schenen niets te kunnen vinden. Opeens stonden ze allemaal doodstil, geen haartje bewoog. Voordat ik kon bedenken dat het opzet was zag ik dat zij niet als enige stil stonden. Alles om mij heen leek bevroren. Een blaadjes was losgeraakt van een tak en was stil blijven hangen een meter voordat hij de grond raakte. Achter me hoorde ik iemand zijn keel schrapen en met ene ruk draaide ik me om.
‘Is het niet fantastisch? Ik maak het dagelijks mee en nog steeds kan ik er uren naar blijven kijken. Maar daarom zijn we niet hier dat weet jij net zo goed als ik.’
De vrouw die ik nauwelijks tien seconde ervoor nog een mens had zien leeg zuigen keek me nu vriendelijk glimlachend aan.
‘Ik ben Emma. Ik kom uit Engeland. Daar ben ik in 1617 geboren.’
Strak keek ze me aan om mijn reactie te peilen maar ik verrekte geen spier.
‘Heb jij al die vermiste mensen vermoord?’
‘Heb jij nog nooit van manieren gehoord?’
Nu keken we elkaar aan. Ik vermoede dat ze niet hoefde te knipperen of bewegen waardoor ik deze strijd sowieso zou verliezen. Uiteindelijk wende ik mijn ogen af.
‘Ik mag jou wel en omdat ik toch al weet wie je bent hoef je je niet voor te stellen. Ik zit niet achter die vermissing al zal ik niet ontkennen dat mijn soortgenoten er wel iets mee te maken kunnen hebben.’
Ze lachtte schamper.
‘Maar daarom ben ik niet hier. Ik heb een boodschap van de volturi voor je.’
Ze zuchte even alsof ze diep in haar geheugen groef.
‘Stop dit! Het is niet de bedoeling dat de mensen alles weten. In de natuur geldt de wet van de sterkste en de sterkste zijn wij. Dus verlaat Forks want we kunnen je zonder moeite naar de andere wereld helpen. We laten deze waarschuwing alleen maar uitgaan omdat het ons zonde lijkt jou bloed te verspillen.’
Even staarde ze me aan met haar bloedrode ogen. Toen sloot ze ze en begon de tijd weer te lopen.
‘Luister naar ze. Alsjeblieft!’
En toen was ze verdwenen.
‘Wacht’ fluisterde ik.
‘Ga hier weg.’ De stem klonk als een zucht in de wind maar liet elke haar op mijn lichaam recht overeind staan.