Living in another world (20)

Yasuko was zo lief om mijn tas te dragen en de deuren voor mij open te houden. We gingen onder een boom zitten iets buiten school. Vlak bij een voetbalveldje. Evenlater verschenen er een stuk of 15 jongens met een voetbal. Ik zag dat Math en Marc er ook bij waren. Math keek een beetje ongerust rond en dat Marc hem geruststellend op zijn schouder klopte. „hea, waar zijn die jongens van jou nou?“ vroeg Yasuko opeens. „huh? Oh! Nou die zijn net aangekomen!“ zei ik vrolijk. Ze keek naar het groepje jongens. „zitten ze daar tussen?“ „jup! Die met die zwarte haren en streepjes shirt en die blonde met het witte shirt aan.“ „aw my god! Bedoel je Math Duboize en Marc Blance?!!“ „jup! Wat is daar zo bijzonder aan?“ vroeg ik verbaasd. Ze moest lachen. Na uitgelachen te zijn zei ze me dat het de twee populairste jongens waren. Zelfs bij de bovenbouwers zijn ze populaire. Niet alleen omdat ze zo knap zijn maar ook vooral omdat ze poen hebben. „Damm! You are lucky girl! Meteen raak! Nou snap ik waarom Melissa zo’n gedoe maakte daar binnen.“ „jah hea wat is er nou met haaar? Ik heb toch zeker niets fouts gedaan?“ „haha! Nee dat is het niet egt.. nou jah het ligt wel degelijk aan jou... ik bedoel je bent net nieuw, en je bent meteen vrienden met de twee populairste jongens. Waar zij dus al jaarenlang een crush op heeft. En die modeshow... tja... de afgelopen drie jaar heeft zij de leiding gehad en is er niet echt iemand die het tegen haar op had genomen... dus jah je kan wel zeggen dat je vanaf nu uit moet kijken voor haar...“ ik was er even stil van. Plots werd de bal ons richting uit geschopt. Ik keek op en zag de jongens gebaren dat we hem even terug moesten schoppen. Ik zag in Math’s ogen een soort van... opluchting? Ik vroeg me af wat dat betekende... maar ik kon de bal niet schoppen dus stond Yasuko op en schopte de bal loeihard. De jongens keken haar met open mond aan. Ze kwamen op ons af en vroegen aan haar of ze mee wou doen. Ze keek mij aan. „jah ga maar! Ik wacht wel!“ lachte ik. Ze keek me dankbaar aan en stemde in. De jongens verdwenen weer en de wedstrijd ging verder. Uiteindlijk verloor het team van Yasuko met 2-1. de jongens gaven haar schouderklopjes en ze lachte vrolijk terug. Toen ze bij mij was zei ze „in de afgelopen drie jaar dat ik op deze school zit, hebben ze me nooit opgemerkt... en nu ik 5 minuten bij jou ben... wow! Jij bent een wonderkind weet je dat?!“ ik lachte vrolijk. „ach tja... sommigen hebben het en sommigen niet hea!“. „hea nie arrogant gaan worde hea mevrouw!“ En we gingen lachend naar onze volgende les. Economie. Leuk...