Living in another world (17), break time!!

apple pie

(foto is melissa)

ik pakte mijn tas, en daaruit mijn brood trommel. ik deed hem open en er kwam een heerlijke lucht van appeltaart naar buiten. "hhmmm.... Tazyyyyyy wat heb jij mee???" vroeg Marc die verlekkerd naar mijn trommeltje keek. "ehm.. ik heb gister appeltaart gebakken... ehm.. wil je een stukje?" vroeg ik verlegen. "egt wel!!" zei hij lachend. ik lachtte ook. na vijf minuten hadden we de stukjes taart op. opeens hoorde ik een slijmerige stem achter me zeggen "oooh Maatttthhiiee!!! hoe gaat het schatju!!" ik keek achter om en zag een meisje staan. ze had een kort wit rokje, een zwart kort shirtje dat laaaaaaag uit was gesneden zodat zelfs als je je bril kwijt was nog haar diepe decollettee zag. ze kwam op ons af lopen. ze keek me arrogant aan, maar richtte zich dan weer op Math. ze ging op zijn schoot zitten, en vroeg hoe zijn vakantie was. "ehm... jah wel leuk, en de jouwe?" vroeg hij maar. ik moest bijna overgeven, niet alleen van haar stem en kleding, maar vooral van het flesje parfum dat ze over zich zelf heeft gegoten. "ehm.. sorry.. maar Tazy en ik moeten nog iets doen.. ehm.. zien we je laters??" marc wachtte niet op antwoord, greep mijn hand en rende naar binnen. ik zag Math nog gebaren dat we hem niet moesten achter laten, maar liep werd mee getrokken.

op de gang bleven we staan en barstte in lachen uit. "wie was dat?" vroeg ik onder het lachen door. "dat was nou melissa, zoals je al heb gemerkt is Math populair bij de meiden. en tja... laten we zeggen dat Melissa al heel lang een crush heeft op hem. toen hoorden we deuren dicht gaan. ik keek om en zag Math staan. "jij bent zoooo dood!!" zei hij tegen Marc. "ehm tja.. ik denk dat ik maar es moet gaan! ik zie je strax in de les!" zei hij en maakte dat hij weg kwam.

dat liet mij dus samen met Math achter. "dus... hoe vind je het tot nu toe op onze school?" vroeg hij aan mij. "ehm.. jah.. wel leuk..." zei ik maar. "cool, hey, misschien kun je me echt helpen met scheikunde... als je wilt natuurlijk..." zei hij er snel achter aan. ik lachte "natuurlijk wil ik dat! dat is wel het minste wat ik kan doen!" hij keek me vragend aan. "want... nou... ehm... tja... je bent wel heel aardig tegen mij..." zei ik blozend. "oh, haha, graag gedaan hoor...hey zal ik je even naar je lokaal brengen? dan verdwaal je ten minste niet..." "graag!" en we liepen samen naar mijn lokaal.