3.2 Little accident

Het meisje dat ik net per ongeluk in de prullenbak had gestoten - volgens mij hete ze Aliance Carter - keek me nu woedend aan. Haar ogen schoten bijna letterlijk vuur.
'Oeps' grinnikte ik onschuldig. Langzaam begon ze op me af te lopen. Ojee, nu kreeg ik de wind van voren. Volgens mij hoorde ik haar zelfs zachtjes grommen. Oké, ik had net per ongeluk een gestoorde in de prullenbak gegooid! Goed gedaan Paloma! Eerste schooldag meteen met de verkeerde ruzie gemaakt, De gek van de school! Doordat ik zo in mijn gedachten was gezonken had ik niet door dat ze al voor me stond.
'Wat dacht je, laat ik haar maar eens in de prullenbak gooien?!' schreeuwde ze me toe.
'Rustig, wie zegt dat ik het expres deed?!' zei ik verontwaardigd. Hallo, ik was hier niet de gek die voor de lol mensen in de prullenbak gooide. Zelfs voor mij was dat laag, echt heel laag!
'Onee natuurlijk deed je het niet expres!' zei ze met een irritant stemmetje dat me ongelooflijk irriteerde.
'Nee, het zal me ook niet boeien of je het gelooft, je zoekt het maar uit' ik draaide me om en zou weg lopen, maar iemand pakte me bij mijn schouder - ik kon al raden wie - en draaide me ruw om.
'Weglopen, hoe zielig' zei Aliance.
'Jij bent pas zielig' zei ik geërgerd. Ze lachtte spottend.
'Ik ken jou soort wel' zei ze.
'Wauw, ik heb zelfs al een eigen soort!' zei ik nep-enthousiast.
'Hou je maar niet van de domme'
'Misschien ben ik gewoon al dom van mezelf' Aliance was dit spelletje duidelijk zat. Een harde klap kwam in me gezicht en vol verbazing voelde ik met mijn hand aan mijn wang. De hele kantine hield zijn adem in en keek geschokt toe. Aliance keek erg zelfvoldaan. Maar dit liet ik niet zomaar gebeuren. Ik was nog nooit geslagen en dat was niet zomaar. Mensen wisten dat ze me niet moesten slaan. Vooral niet in mijn gezicht. Mijn gezicht ging ook op onweer staan, en die grijns zou ik snel van haar gezicht vegen. Wat was ik nu ergens toch blij dat ik met het school sport-project vechtsport had gekozen. Ik balde mijn handen tot een vuist en sloeg vol op terug in haar gezicht. Nu voelde Aliance ook vol verbazing aan haar wang. Net toen we beide nog eens zouden uithalen klonk er een schelle stem door de kantine.
'Dames, en nu onmiddellijk stoppen met dit belachelijke gedrag!' schreeuwde iemand. Verbaast keken we beide opzij. Een oude vrouw kwam aan gelopen en keek ons woest aan.
'Eerste schooldag, en meteen maar een gevecht starten?, wat gaat er wel niet in jullie hoofd om?!' schreeuwde ze ons toe, 'wat zullen jullie ouders hier wel niet van zeggen!' Ik trok eigenwijs mijn neus op.
'Die zijn bekend met dit soort problemen' zei ik brutaal. De vrouw keek me woest aan.
'Meekomen!' riep ze. Aliance begon te lachen. Ik balde mijn vuisten alweer opnieuw.
'Beide!' riep de vrouw en ze liep weg. Ik begon te lachen en Aliance keek chagrijnig naar de vrouw. Verwachtte ze nou dat we haar gingen volgen?! De vrouw keerde zich om.
'Dames?!' zei ze met een dreigende stem.
'Wat?!' riep Aliance geërgerd.
'Laatste waarschuwing!' riep de vrouw. Ze kreeg steeds meer rimpels na mijn gevoel. Misschien moest ze iets rustiger aan doen. En sowieso minder schreeuwen!
'Ja, laatste waarschuwing Aliance' grinnikte ik.
'Ook de jouwe Paloma!' schreeuwde de vrouw.
'Ja Paloma, ook jou laatste waarschuwing' zei Aliance nu gemeen lachend. Man, als ik haar niet in de prullenbak had gegooid en als ze niet zo'n ongelooflijk dom deed, dan had dit echt een van mijn beste vriendinnen kunnen worden! Chagrijnig liepen we naar de oude vrouw, die met een trotse glimlach weg liep. Verbaast kwam er een groep kinderen binnen. Ze waren het vast niet zo stil in de kantine gewend. Een jongen met bruin haar was aan het grijnzen. Wat was hier nou weer grappig aan? Alle anderen keken verbaast, een grote gespierde jongen met kort zwart haar. Een beeldschoon meisje met blond haar. Een klein meisje met kort piekerig haar. En tot slot een jongen met blond haar dat een beetje raar keek. Ik lette er verder niet op en keek weer naar voren. We waren nu net de kantine uit gelopen en liepen richting een kantoor. De vrouw klopte twee keer op de deur.
'Binnen?' werd er gezegd.
'Ga maar naar binnen, en gedraag jullie een beetje' zei de vrouw streng. Ze deed de deur open en liep weg. Was het nou de bedoeling dat wijn naar binnen gingen. Dan had ze het mooi mis, dit was gewoon te dom van haar, want ik ging er nu echt gewoon vandoor. Ik draaide me al om, en zag Aliance met het zelfde idee staan. De deur werd nog wat meer open gedaan. Een blanke man met bruin kort haar stond in de deuropening.
'Kom maar binnen dames' glimlachte hij. Hij had dit vast al vaker mee gemaakt. Wat me verbaasde, er waren dus meer mensen hier die toch wel wat pit hadden! Toen geen van ons tweeën van plan was om naar binnen te lopen zuchtte ik diep en liep ik maar als eerst naar binnen. De meneer zijn glimlach werd groter en mijn gezicht ging steeds meer naar onweer staan. Ook Aliance schuifelde chagrijnig naar binnen.
'Ga maar zitten' zei de meneer en hij gebaarde naar de twee blauwe stoelen die voor en bureau stonden. Hij ging zelf achter zijn bureau zitten op een grote zwarte stoel. Die stoel zag er veel comfortabeler uit als onze stoelen. Wat was dat nou weer voor een gemene rot streek? Zelf op zo'n heerlijke stoel zitten, en ons lekker jaloers maken omdat wij op lelijke, niet lekker zittende, blauwe, rot stoeltjes moesten zitten?!
'Dus dames, waarom zitten jullie hier?' vroeg de meneer. Beide hielden we onze mond. Ik deed mijn armen over elkaar en keek weg.
'Oké, wat is er gebeurd?' zuchtte de meneer.