*14

Ik lag samen met Embry op de bank toen ik ineens gebeld werd. "Hallo?" vroeg ik verbaasd, ik heb echt geen idee van wie dit nummer is. Christine! Is Sasja bij jou? vroeg Sean. "Oh hoi Sean, nee ze is hier niet, hoezo?" vroeg ik verbaasd. Ik had ruzie met haar, en nu is ze ineens weg. Ik heb geen idee waar ze is. "Sorry ik heb geen idee. Als ik iets weet bel ik je, oke?" vroeg ik. Is goed, ik bel jou ook wel als ze terecht is zei hij en hij had opgehangen. "Wat is er aan de hand?" vroeg Embry terwijl hij een kus op mijn hoofd drukte. "Sasja had ruzie met Sean" zei ik. "Ah, Sasja is goed in ruzie maken, dat heb ik wel gemerkt" zei Embry lachend. Ik gaf hem een stomp tegen zijn arm. "Au" zei hij verontwaardigd. "Vind je het gek dat ze boos op jullie was?" vroeg ik. "Nee, sorry" mompelde hij en hij drukte nog een kus op mijn hoofd. "Waarom hadden ze ruzie?" vroeg hij daarna. "Geen idee, dat heeft Sean niet gezegd. Maar het is wel raar, die twee zijn twee handen op een buik" zei ik terwijl ik Embry bezorgd aankeek. "Hmm.. En nu?" vroeg hij. "Sasja is weg" antwoordde ik. "Alles komt goed, ik beloof het" zei Embry. Ik keek hem recht in zijn ogen aan, en zag dat hij twijfelde aan het gene wat hij zelf gezegd had. Als alles maar goed komt!

"Chris wakker worden" riep iemand terwijl diegene aan mijn arm trok. "He wat?" vroeg ik slaperig. "Je telefoon" zei Embry en hij gaf hem aan me. Ik keek Embry verbaasd aan, en hij vormde met zijn mond de naam Sean. "Hee, al nieuws?" vroeg ik. Het enige wat ik hoorde was een zacht gesnik. "Sean!" riep ik. Ze ligt in het ziekenhuis mompelde hij en hij hing op. Oke wat is dit nou weer voor een vaag telefoontje. Ik liet het even tot me door dringen en besefte toen dat Sasja in het ziekenhuis ligt. "OMG, we moeten nu gaan" riep ik naar Embry terwijl ik opsprong. "Waar moeten we heen?" vroeg hij verbaasd. "Het ziekenhuis, Sasja ligt in het ziekenhuis" zei ik in paniek. Ik rende naar de voordeur, althans ik probeerde erheen te rennen, maar Embry hield me tegen. "Doe eens rustig, ik heb geen rijbewijs, jij hebt er geen, en de bussen rijden niet meer! Het is avond" riep hij. Ik keek hem verbaasd aan. "En nu?" vroeg ik. Embry wees naar boven. "Je vader misschien?!" zei hij. "Goeie" zei ik en ik rende naar boven. "Pap!" riep ik terwijl ik zijn kamer in stormde. Hij draaide zich slaperig om. "Ja?" mompelde hij slaapdronken. "Ik moet naar het ziekenhuis. NU" riep ik. Papa zat ineens overeind. "Wat is er met je aan de hand?" vroeg hij terwijl hij opstond. "Niet met mij sukkel, Sasja ligt in het ziekenhuis" zei ik boos. "Ja hoe moet ik dat nou weten?" vroeg hij verbaasd. "Ja nou geen idee, dat moet gewoon. Schiet nou maar op" zei ik en ik liep zijn kamer uit. "Weetje, dit gedrag van jou heeft geen nut, je kwetst je vader alleen maar, en je schiet er niks mee op" zei Embry terwijl hij achter me aanliep. "Blablabla" zei ik terwijl ik de keuken in ging. "Het is misschien wel blablabla, maar het is zo, morgen heb je er spijt van. En is het morgen niet dan is het volgende week wel" zei Embry. Ik draaide me boos om naar Embry om een opmerking te maken, maar ik zag dat hij echt bezorgd was. "Oke sorry" zei ik terwijl ik mijn armen om zijn middel heen sloeg. "Dat moet je tegen je vader zeggen" mompelde Embry en hij gaf me een zoen. "Nou tortelduifjes, opschieten" onderbrak papa ons. Ik draaide me om naar papa en gaf hem een knuffel. "Sorry en ik houd van je" zei ik zacht. Papa kreeg een grijns op zijn gezicht. "Maakt niet uit. En ik houd ook van jou" zei hij en hij gaf me een kus op mijn wang. "Nou tortelduifjes, opschieten" zei Embry lachend. We liepen met zijn drieën naar de auto toe, bang voor het gene wat komen gaat...