I Write With Words of Love.

Een oude poëet zei ooit: Ik schrijf met woorden van liefde. Ieder van hun draagt uw naam en uw schoonheid. De liefde in mijn woorden, gesproken door uw zoete stem. Mag ik ze op mijn hart graveren?
Niemand heeft ooit geweten wat de vrouw daar op antwoordde. Misschien zei ze ‘ja’ en dat was het, gewoon ‘ja’. Misschien schreeuwde ze het wel uit. Kuste zijn lippen, alsof het de laatste keer was dat ze ze zou kunnen aanraken. Of misschien zei ze ‘nee’ en liep weg, de koelte achterlatend van haar woorden. Niemand had ooit het antwoord geweten en hij was er niet meer om het na te vertellen. Ik wou dat hij hier was, of de vrouw aan wie hij het opdroeg. Zij zouden me kunnen vertellen hoe ik zou moeten reageren. Zijn blik liet me niet meer gaan. Zijn diepe bruine ogen staarde me aan vanuit het duister, schuld en verdriet duidelijk leesbaar. Ik had dit niet gewild en hij vast ook niet. Waarom zou hij mij willen. Ik was een schepsel dat onbekend was voor de aarde. Geen mens, geen vampier of weerwolf… ik had zelfs niet eens een mythe. Nooit had iemand gehoord van een half mens, half vampier. Ik was alleen en dat zou zo blijven. Zo hoorde het te zijn, toch.

Ik opende mijn ogen, keek de kamer rond en zag mijn moeder op de bedrand zitten. Haar gouden ogen staarde naar me, haar mond glimlachte, maar iets was anders. Ik wou dat ik kon wegkijken, al was het maar voor heel even, maar haar blik liet me niet los.
“Wat?”
Ze haalde haar schouders op en keek door het raam naar de zon die opkwam. Ik luisterde naar haar ademhaling, zocht naar het antwoord op haar gezicht. Ik legde mijn hand om haar arm, liet haar de ogen zien die me niet meer loslieten. Ze lachte even en schudde dan haar hoofd.
“IS hij oké….”
Haar blik veranderde, haar mond perste zich in een harde lijn en haar gouden vervaagde door zorgen. Ik rechtte mijn rug, keek haar vragend aan, maar ze negeerde me.
“Je vader maakte zich grote zorgen, net als de andere…”
Ik haalde mijn schouders op,”Ze weten hoe ik ben”
“Ja dat is het hem juist. Renesmee, je moet niet enkel aan jezelf denken. Denk eens aan de andere. Je breekt mensen hun hart,” haar stem verluidde zich onbewust.
“Net als jij bij Jacob en papa deed?” schreeuwde ik. Ik verborg mijn tranen voor haar. Het was fout om het te zeggen, maar het was wel zo. Zij was de gene geweest die Jake zijn hart had gebroken, nu duwde ze alle schuld op mij. Ik zou deze keer niet de schuld nemen. Ze nam heel diep adem en zocht haar hou vast terug, net als mij.
“Jacob is weg…”
Ik keek geschrokken op. Haar stem klonk hees, bijna schor en haar ogen waren op haar handen gericht. Ze vlocht ze in en uit elkaar. Ze wou de schuld niet op mij steken, ze stak het op haar zelf, maar waarom.
Ik kroop over het bed heen, ging naast haar zitten en keek haar onderzoekend aan. Ze nam een hap adem, keek me eindelijk aan en veegde de tranen weg van mijn wangen. Haar ijskoude huid deed me huiveren en maakte me enkel onrustiger.
“Mam?”
“Jacob is weer vetrokken…”
Ik dacht terug aan de verhalen die mijn vader me verteld had, de tijden dat Jake enkel leefde voor haar en voor niets anders. Ik kon mijn hart voelen bonzen, te snel dan nodig zou zijn. ik wou er niet om geven dat hij weg was, maar het was moeilijker dan ik dacht. Ik zuchtte en ze ging verder,”hij was erg van slag Renesmee. Ik weet dat ik ook vele fouten heb gemaakt, maar ik wil niet dat jij die ook maakt. Ik koos je vader en daar heb ik nu geen spijt van, maar jij hebt je keuze nog niet gemaakt.”
Ik wou een raak antwoord geven, maar het enige waar ik aan kon denken was Jacob en waar hij was. Misschien was hij wel in gevaar of was hij alleen en had hij iemand nodig om zijn hart te laten kloppen. Ik zag zijn bruine ogen glanzen van de tranen, zijn lichaam trillen en hoorde bomen kraken. Een grom wekte me uit mijn gedachten, maar hij was niet van Jacob, maar van iemand aan de deur.