When she cries. 3/3

Vanbinnen was ik gebroken, maar het leven ging door en hoe moeilijk ik het ook had, mijn ouders verplichtten me om terug naar school te gaan. En zo kwam het dat ik maandag, twee dagen na Liekes begrafenis, om 6 uur opstond om terug naar school te gaan.
Ik weet alles van die ene dag nog perfect; ik weet welke kleren ik droeg, met welke lessen ik de dag startte en wat ik die dag op mijn boterhammen had. Ik weet nog hoe iedereen me aanstaarde en hoe gebroken ik mij voelde.
Ik kwam voor de eerste keer in een half jaar op tijd, namelijk een halfuur op voorhand. Ik besloot direct naar het klaslokaal te gaan, aangezien iedereen me toch maar aanstaarde alsof ik een gorilla was die de dierentuin was uitgerend. In de klas aangekomen ging ik zitten, niet in het midden zoals anders, nee, dit keer ging ik achteraan zitten. Een poging om zo minder op te vallen. Tevergeefs, bleek al snel.
Toen een kwartiertje later de eerste leerlingen binnenkwamen, staakten ze hun gesprekken en keken naar me alsof ik in een verkeerde klas was gaan zitten. Na nog een kwartiertje wachten kwam de leerkracht binnen en stopten mijn klasgenoten met me aan te staren. Inwendig aanbad ik de leerkracht.
”Goedemorgen iedereen. En dag Janne,” alle hoofden draaiden opnieuw mijn kant op, “ik ben blij dat je er weer bent. Vandaag starten we met een nieuw hoofdstuk: de stelling van Pythagoras.” Iedereen zuchtte en terwijl ze hun boeken uithaalden en openlegden op de juiste pagina, wist ik dat er ook in mijn leven een nieuw hoofdstuk was begonnen. Een nieuw hoofdstuk, eentje zonder Lieke, maar hopelijk toch een met een sprookjeseinde. Je weet wel: en ze leefden nog lang en gelukkig.

Die middag at ik samen met Yasmin, een meisje van mijn klas dat ik enkel maar met naam kende. Ze zag dat ik het moeilijk had, dus had ze gevraagd of ik met haar wou eten. Ik, helemaal blij dat ik die middag toch niet alleen moest doorbrengen, had ja geknikt. En daar was ik blij om. We bleken veel gemeen te hebben, we hielden van dezelfde bands en haatten dezelfde schoolvakken.
Die middag praatten we veel, mijn keel deed pijn van het vele gepraat, maar je hoorde me niet klagen.
De rest van de dag ging als een waas voorbij, maar ik leerde een heleboel bij. Net als bij mij was Yasmins kamer behangen met posters van haar favoriete zangers en bands. Ze vertelde mij ook dat haar lievelingseten pizza was en dat ze verslaafd was aan chocolade.
Thuis leefde ze samen met haar ouders, haar kleine zusje Manon en haar oudere broer Simon.
Met die laatste kon ze goed overweg, maar nadat hij een vriendin had, minderde hun band zienderogen. Ze miste hem, gaf ze toe.
Met haar babyzusje was haar band minder sterk, maar wat wou je, dat kleine meisje kon amper lopen. Ze hield van haar ouders, net zoals ze van haar oma hield. Haar oma was haar enige grootouder die nog leefde, en daarom des te bijzonder voor haar.

Wanneer de schoolbel de laatste les beëindigde, wandelde ik de klas uit, op weg naar mijn fiets. Terwijl ik op mijn fiets zat, begon het terug te regenen. Op een nog sneller tempo dan voorheen trappelde ik naar huis. Een kwartiertje later was ik eindelijk thuisgekomen en ik slofte direct naar de badkamer, schopte mijn kleren uit, trok vlug mijn pyjama aan en wandelde daarna naar mijn slaapkamer. Ik sloot de deur en wanneer ik op mijn bed zat, kon ik de tranen niet meer bedwingen.
Huilend nam ik mijn iPod en met een onvaste stem zong ik mee met het liedje dat afspeelde:
“Every day’s the same,
She fights to find her way,
She hurts, she breaks, she hides and tries to pray,
She wonders why, does anyone
Ever hear her when she cries…”
De rest van het liedje beluisterde ik zonder mee te zingen. Wanneer het liedje afgelopen was, snikte ik een laatste keer en met nog een blik op het dagboek –dat ik op mijn bureau had gelegd- viel ik in een diepe, droomloze slaap.

Jaren later weet ik niet meer precies hoe ik die eerste weken overleefd heb, maar ik vond veel troost in mijn muziek. Dag in dag uit luisterde ik naar mijn iPod en mijn sociaal leven werd zo mogelijk nog kleiner. Ik begroette enkel nog mijn familie en Yasmin en sprak enkel nog maar tegen Liekes graf. Mensen rondom mij keken mij medelevend aan, maar dat negeerde ik, met medelijden kwam Lieke niet terug.

Op een zonnige zaterdagochtend, ik kwam net terug van het kerkhof en had amper mijn jas afgedaan, ging de bel. Ik strompelde naar de deur, zette mijn iPod op een lager volume en opende de deur. Wie ik daar zag staan, tja, laat ik zeggen dat ik geschrokken was.
”Hallo,” klonk het aarzelend uit de mond van mijn bezoek.
“Hallo.”
”Stoor ik niet?”
“Nee hoor, kom maar binnen.” Met een nog steeds verbaasde blik op mijn gezicht keek ik hoe Aaron onze woonkamer binnenliep.
Een kleine vijf minuutjes later waren we beide gesetteld in de zetel met een glas cola in onze handen.
”Ik kwam eigenlijk om te praten.. Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar je bent niet de enige. We missen haar allemaal… Maar je mag niet opgeven, Janne! Cijfer je niet weg, ik weet zeker dat Lieke dat niet zou willen. Maar als je wil praten, weet dat ik er voor je ben en als je wil… Je bent nog steeds welkom bij ons thu-“ De rest van zijn woordenvloed werd onderbroken door een huilbui van mij.
Het leven zag er direct een heel stuk rooskleuriger uit nu ik wist dat ik iemand had om bij uit te huilen. Met een glimlach op mijn lippen knuffelde ik hem en al mijn haat die ik ooit voor Aaron gevoeld had, stroomde samen met mijn tranen mijn lichaam uit.

Every day’s the same,
She fights to find her way,
She hurts, she breaks, she hides and tries to pray,
She’ll be just fine, ‘cause now he
Hears her when she cries…