~Wow~

Ik ging tegen de deurpost aanleunen,
‘Ben thuis!’hoorde ik mijn moeder roepen.
‘Mason, mam is thuis.’zei ik. Hij stak zijn handen naar me uit. Ik liep naar hem toe en tilde hem op. ‘Ik verwen je veels te veel,’fluisterde ik.
Hij moest lachen. Je kon onmogelijk verdrietig blijven met dit ventje, je werd altijd blij als hij er was. Hij was een soort zon, voor ons allemaal.
Ik liep naar beneden. Maar mijn vader mijn moeder hielp met al haar boodschappen.
‘Hoi mam,’zei ik. Ze zag er uit zoals ze gewoonlijk uitzag, haar bruine haar verzorgd, een jeansbroek, met een blouse erboven met een lichtbruin vestje. Haar warme groene ogen keken me aan.
‘Aira,’zei ze terwijl ze haar armen opende om me een knuffel te geven. Ze gaf me een knuffel met Mason nog tussen ons. Ze gaf Mason een kus op zijn neus, waardoor hij moest lachen.
‘Heb je al gehoord wie onze overburen zijn?’vroeg Jeremy die de keuken uitliep met een corndog in zijn handen.
‘Nee,’ ik keek mijn moeder aan terwijl ik Mason op de grond zette die naar Jeremy rende en een hap van de corndog van Jeremy nam.
‘Vertel eens.’zei ik. Mijn vader kwam de hal binnen lopen met een corndog voor mij.
‘Nou, tegen over ons wonen de Lermans.’zei ze met een glimlach op haar gezicht.
Lerman, waar komt die naam zo bekent voor? Ik nam mijn corndog over en liep naar de woonkamer en ging op de zwarte bank zitten. Ik viste mijn nieuwe Blackberry uit mijn zak en ging op het internet. Google, lerman.
Logan lerman, ik had het kunnen weten. Ik woon tegenover een beroemd persoon. Wow.

reacties?