Ch. 36 Jongens kunnen niet tegen hun verlies

FAITH POV

In de leerlingenkamer is het muisstil. Niemand durft iets te zeggen, de kleintjes niet omdat ze schrik hebben dat de oudere kwaad worden en de oudere omdat ze stoer willen zijn. Weet je stilte heeft me altijd al gestoord, het is gewoon zo irritant en stil! Dat is iets waar ik niet tegen kan, alleen als ik wil nadenken en alleen wil zijn dan mag het stil zijn maar anders niet. Draco zit mokkend voor me met daarnaast, in net dezelfde houding, Blaise. Hork hangt naast me in de zetel. Voor ik het weet trekt Sky me recht, niet dat iemand het door heeft, ze zijn te boos omdat Slytherin verloren heeft van Griffoendor. Sky wandelt richting de muziekinstallatie, dat had ik moeten zien aan komen. Maar toch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, haar vinger duwt op het knopje en niet veel later vult een beat de hele leerlingenkamer. Sky trekt me lachend mee en niet veel later staan we samen te dansen op de muziek. ‘Lay where you're laying. Don't make a sound I know they're watching. They're watching’ zing ik mee op het ritme. ‘You, your sex is on fire’ een paar geïrriteerde blikken krijgen we toe geworpen. Wat? Moeten we allemaal zitten treuren? Ten eerste er is wel iets belangrijker dan zwerkbal en twee als we ons nu laten doen zijn we watjes. Alsof Sky mijn gedachten kan lezen knikt ze. Sky zat toen ze klein was in een dansschooltje, ze was de beste van de klas. En dat kan je nu goed zien, haar lichaam beweegt op de juiste momenten naar de juiste kant. Draco kan ons alleen maar geïrriteerde blikken werpen, ook al zie je er zo door heen. Je ziet gewoon dat hij het niet erg vind om Sky zo te zien dansen. Al hoe wel de blikken van andere jongens op haar irriteren hem wel. ‘Kom’ Sky trekt me mee aan mijn arm naar buiten. ‘Ze zijn hier veel te humeurig vandaag’ ik grinnik.

‘Hey’ een zacht gefluister zorgt ervoor dat mijn nekhaartjes omhoog gaan staan. ‘Hey’ ik zit met mijn rug tegen een boom aangeleund. Een arm wordt rond mijn schouders geslagen, mijn hoofd leg ik automatisch op zijn schouder neer. ‘Je kan goed dansen’ ik grinnik. ‘Sky is veel beter’ ‘Draco is er niet goed van’ ik schiet in de lach. Ik kijk omhoog in twee donker bruine ogen, er zit een twinkeling in. Zo’n twinkeling die je maar eens om de zoveel jaar kunt zien. Zo’n twinkeling die je bij iemand ziet als hij zijn of haar kindje voor het eerst vast houdt, als zij of hij echt gelukkig is. Ik geef hem een kus op zijn mond. Ik had nooit kunnen denken dat ik iets zou krijgen met Blaise. Met zijn vinger haalt hij de haren uit mijn gezicht. ‘Je bent mooi’ een blosje verschijnt op mijn wangen. Hij drukt een kus op mijn kruin en zet zich dan recht, zijn hand uitgestoken in mijn richting. Als ik zijn hand aan raak gaat er een tinteling door mijn lichaam heen, het wordt helemaal warm. Zo voelt het dus om verliefd te zijn, om aan niemand anders te kunnen denken. ‘Waar is Sky?’ zijn stem verbreekt de stilte. ‘Ergens’ ‘Wat is ze gaan doen?’ ‘Dansen’ hij mompelt iets en drukt terug een kus op mijn kruin, ik ben een stuk kleiner dan hij is, dus voor hem is dat makkelijk. ‘Zoekt Draco haar?’ ik hoor dat hij in de lach schiet. ‘Hoe goed dat je het toch weet’

‘Blaise’ een schrille stem verbreekt de stilte. In de verte zie ik Layla met haar groepje staan. Layla zelf valt niet op Blaise, dat is algemeen geweten. Zij zoekt het hoger op, zoals ze het zelf zegt, Draco dus met andere woorden. ‘Layla’ Blaise geeft een korte knik met zijn hoofd. Een van de mensen uit haar groepje is Eliza. Een mooi meisje, vroeger een van mijn beste vriendinnen. Nu een barbiepop. Layla zet zich neer in de zetel net tegen over die van ons, naast haar Eliza. Eliza heeft lange zwarte lokken. Met fel blauwe ogen er onder. Om eerlijk te zijn vind ik haar veel mooier dan Layla, maar ze is voor Layla geen bedreiging. Eliza is, hoe kan ik dit zeggen, liever. Ze wilt geen mensen kwetsen en weet dat ze niet meer betekend dat ieder ander mens op aarde, maar toch aanbid ze Layla. Layla en Eliza zijn van uiterlijk twee tegenpolen. Layla heeft bruin haar en Eliza zwart. Eliza heeft fel blauwe ogen en Layla bruine. Eliza is spierwit integenstelling tot Layla die een getinte huid heeft. Je weet wat ik bedoel? Dat is het belangrijkste. ‘Hoe is het met je?’ het is duidelijk dat Layla me negeert, wat ik helemaal niet erg vind. ‘Goed, dank je’ geen ‘en hoe is het met jou’ terug van Blaise. Ik geef hem een kus op zijn mond als ik merk dat de andere jongens ook binnen komen. ‘Ik ga Sky zoeken’ ik sta op, trek mijn T-shirt recht en wandel dan naar buiten.

Als ik Sky was, waar zou ik zijn? Niet waar te veel mensen zijn. Vanzelf ga ik naar de verdieping met de minste mensen, de 4de verdieping. Rustig wandel ik door de gangen, mijn oren open. Als ik een deuntje begin te horen versnellen mijn voetstappen zonder dat ik het weet. Het deuntje heb ik al honderd keer gehoord, het is het deuntje dat mijn moeder vroeger voor me zong als ik niet wou slapen. Het deuntje dat elke moeder van ons 5 voor haar dochter zong. Ik kom tot stilstand voor een lokaal. Het lokaal. Een lokaal als alles ons te veel wordt, bijvoorbeeld als Winter te veel humeurwisselingen krijgt veranderd het weer mee. Dat is dus een probleem, thuis hebben we een kamer en als we daarin gaan vallen onze krachten een soort van uit zeg maar. Wel deze kamer hier dient voor net hetzelfde. Het is de enige kamer waar we echt privacy hebben, het is dus logisch dat Sky hier zit. Ze houdt er niet van als mensen op haar kijken als ze danst, een dans dat ze zelf gemaakt heeft, waar haar ziel in ligt. Met een duw tegen het hout gaat de deur met een krakend geluid open. Tegen de muur zitten Blue en Winter aan. Elizabeth zit op de tafel en Sky staat in het midden van de kamer. ‘Eindelijk’ een glimlach verschijnt op Sky’s gezicht. Ik sluit de deur als ik binnen gekomen ben. ‘Duurde het zolang om onder Blaise zijn armen weg te raken of zo?’ ‘Wist ik veel dat ik naar hier moest komen’ ‘Sky’ Winter kijkt Sky bestraffend aan. ‘Een mens kan toch is iets vergeten’ Elizabeth schud haar hoofd. ‘Jullie moeten onder tussen toch wel weten dat je Sky zoiets niet moet vragen’ ik hoor de andere drie instemmend mompelen. ‘Waarom moest ik eigenlijk komen?’ ‘Sky heeft haar nieuwe dans af’ Blue kijkt me met grote heldere ogen aan. Als een klein kind dat nieuw speelgoed krijgt. Blue is verzot op Sky’s dansen, ze vindt een dans veel mooier als iemands ziel er in ligt. We zijn dan ook de enige mensen die de dansen van Sky mogen bewonderen. Ze lijkt hard van buiten maar als je ze kent is ze een van de liefste mensen die er bestaat. Ze heeft het zo gewoon mee gekregen van thuis, ben wie je bent maar zorg niet dat mensen er misbruik van kunnen maken. Het is dan ook het moto van Sky

Wie vinden jullie het leukste personage? Elizabeth, Sky, Faith, Winter of Blue?