~Leaving Memories Behind~

Met een diepe zucht liep ik mijn lege kamer uit. Ik sloeg mijn tas over mijn schouder en tilde mijn broertje op. Eigenlijk was hij niet mijn echte broer, maar voor mij maakte dat helemaal niets uit. Hij keek me met zijn grote bruine ogen aan.
Zijn moeder is de zus van mijn vader, ze overleed vlak na zijn geboorte en mijn oom, zijn vader overleed een paar jaar geleden door een auto ongeluk. En vanaf dat moment, kwam Mason bij mij, mijn ouders en broer wonen.
‘Ga jij thuis missen?’vroeg hij terwijl hij mij goed vasthield. Ik zuchtte, en dacht over het antwoord.
‘Ja, maar ik weet zeker waar we nu heen gaan dat we ook ons thuis gaat worden.’ Ik gaf een kus op zijn hoofd.
Ik keek nog een keer naar mijn kamer voordat ik de trap afliep.
Mijn oudste broer, Jeremy, stond onderaan de trap. Mijn vader was de koffers in de kofferbak aan het leggen. Toen ik beneden stond nam Jeremy Mason van me over.
We liepen naar buiten, de zon scheen op mijn gezicht, ik ging het zeker hier alles missen, de stomme docenten, de irritante klasgenoten. Het koude weer, de regen, de fiets. Een glimlach verscheen op mijn gezicht aan de gedachte dat ik het fietsen zou gaan missen, hoofdschuddend liep ik naar buiten.
Mijn oudste broer Matt, gaf een klopje (klap) op mijn rug waardoor ik van de drie traptreden van ons oude huis afsprong.
‘Matt!’riep ik verontwaardig. Ik draaide me om en versmalde mijn ogen.
Hij had een grote grijns op zijn gezicht, ik rolde mijn ogen en liep naar de auto.
‘En zusje van me ben je klaar voor het nieuwe leven?’vroeg hij terwijl hij Mason zijn gordel om deed. En daarna zelf instapte.
‘Wat denk je zelf,’
‘Het is Amerika, Beverly Hills, dat is toch helemaal top?’zei hij enthousiast.
‘Het is wel leuk, maar..’
Ik keek uit het raam van de auto. Dit is wat ik ken, hier ben ik opgegroeid. Dit was mijn thuis.
‘Ik weet het, ik ga ook alles missen, maar ik moet zeggen, waar wij nu heen gaan is ook heel leuk.’
Ik knikte, maar alle herinneringen die ik niet wil herinneren laat ik nu ook achter. Ze zullen nooit vergeten worden, maar meer verdraagzaam, omdat er bijna niets meer is die mij daaraan herinneren.