The Story of Moon deel 48

The Story of Moon deel 48.

“ Moon.” Fluisterde ze. Ik keek haar niet begrijpend aan. “Mama, je moet rusten. Ik heb hier een glas water voor je” zei ik. “ Ik wil geen water “ zei ze boos. Ze begon hevig te hijgen. Haar ogen werden groot en ze greep naar haar keel. “ Het brand!” riep ze terwijl ze tussenpozen maakte omdat ze hijgde. “ Mama , rustig. Je gaat nu rustig liggen en even slapen. Je bent moe.” Zei ik rustig en duwde haar zachtjes weer terug in de bank. Haar ogen vormden zich tot spleetjes. “ Ik wil niet rusten..” hijgde ze verder. Met een ruk stond ze op en hief haar arm op naar achteren. “ Zorg dat het weg gaat “ riep ze hysterisch. “ Mama.. “ probeerde ik nog. Maar het was te laat. Ik werd meters naar achteren gegooid en kwam op het aanrecht te recht. Het gevoel van paniek ebde weg en er kwam een scherpe pijn in mijn ribben voor in de plaats. Ik kreunde en krijste, maar niets hielp. Mijn moeder kwam met haar lippen likkend op me af. “ Moon ik wil je geen pijn doen..” fluisterde ze en ik zag een spoor van spijt in haar ogen. “ Moon, ik ruik bloed. “ hijgde ze en keek versneld om haar heen. Ik hoorde een moordlustige grauw uit haar mond ontsnappen terwijl ik in een gedoken in het hoekje van de keuken lag. Ik zag een rode waas voor mijn ogen en kon niet goed meer zien. Ze liep weg naar de woonkamer en verder het huis in om te ruiken waar het vandaan kwam, de paniek sloeg toe.
Waar was Aron? Ik besefte dat hij even was gaan jagen. Ik keek naar mijn kleding en mijn oog viel op mijn witte broek, dat besmeurd was met bloed. Het bloed liep vanaf mijn achterste naar mijn enkels. Even wist ik niet, wat dat kon betekenen. Maar snel kwam tot me door wat er aan de hand was. “ De baby!” hijgde ik. Ik kroop langzaam naar de woonkamer en reikte met mijn arm naar de telefoon. Mijn arm werd weggeslagen. “Moon, ik wil nu dat het stopt “ schreeuwde mijn moeder. “Mama, het gaat dood.” Snikte ik en hield mijn arm voor mijn buik geslagen. “Aron!” gilde ik, maar er kwam geen reactie. “ Aron “ snikte ik weer. Ik stelde me voor hoe ik er nu uit zag, als een hoopje ellende. Dit was het eind, besefte ik. Het eind was dichtbij, ik was nog steeds erg breekbaar. Ik sloeg mijn armen steviger om me heen, een poging om het hevige gesnik te smoren. De stekende pijn in mijn ribben te negeren. Was dit echt het eind van mijn leven? Het antwoord drong niet meer tot me door, want alles werd zwart voor mijn ogen.