The First And Last Day!

“Charlotte! Charlotte?”
Ik ontwaakte uit mijn gedachten staarde hem verbaasd aan. Hij fronste zijn perfecte voorhoofd, keek me bedachtzaam aan.
“Niet weg gaan…” mompelde ik, drukte me tegen hem aan. Zijn melodische lach mengde zich met het geknetter van het vuur en zijn armen wikkelde zich om mijn lichaam.
“Ik ga helemaal niet weg…” prevelde hij en drukte een kus op mijn lippen. Hij fronste wanneer ik hem niet terug kuste en keek me bezorgd aan.
“Wat is er toch?”
“Ik hou van je, Jazz. Ik snap het als je niet meer van me houd. Ik leef niet meer, dat snap ik, maar mijn liefde voor jou leeft nog. Dat is nooit veranderd. Ik wil niet dat je weggaat! Ik leef niet zonder jou. Ik… ik…”
Hij liet me zwijgen door op te staan, zodat ik neer ploft in de zetel. Dit was het… hij ging weggaan.
Hij zuchte, nam mijn hand en trok me mee door de buiten deur. Ik probeerde te snappen wat hij van plan was, maar zijn gezicht stond enkel kwaad. Hij rende verder door de bomen heen en bleef abrupt staan aan een open plek bij het meer. Het was een reusachtige spiegel, die de sterren en de maan weerkaatste. Aan de rand van het meer stond een reusachtige bank, met onze namen ingekerfd. Ik zag Alice en Jake samen het hout wegdoen dat overbleef. Bella en Edward die danste onder de grote treurwilg. Ik ademde niet meer, staarde enkel naar alles.
“Dit is mijn teken ‘dat ik niet meer van je hou’ “ gromde hij en liet mijn hand los. Fijn, nu ging hij me schuldgevoel geven.
“Waar is dit voor?”
Alice schrok op, nam Jacob bij de kraag en rende weg. Wat was dit allemaal. Edward lachte en nam Bella bij de hand en trok haar mee.
“Jasper?”
“Zwijg nu even! Voor 5 seconde!” hij nam mijn hand en trok me mee naar de andere kant van het meer. Hij duwde me neer; griste iets uit de bosjes en slenterde naar me terug. Hij verschool iets in zijn zak en kwam naast me zitten. “Nu jij…” mompelde hij en keek over het meer heen. Ik zocht naar woorden, maar kreeg niets voor elkaar. Hij lachte en zijn woede leek voor even weg te ebben. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar ik drukte mijn lippen tegen die van hem zodat hij zweeg. Hij lachte toen ik hem terug liet gaan.
“Jij word nog mijn dood!”
“Goed dat je onsterfelijk bent, anders was je het nu misschien al geweest.”
Voor even, lachte hij, maar werd dan terug serieus.
“Dit is de eerste en de laatste dag, hé?”
Ik knikte,”Blijf ik voor eeuwig bij jou?”
Hij fronste zijn hoofd en dacht daar over na,”Is het dat wat je wilt?”
Ik knikte en gaf hem snel een kus op zijn lippen.
Hij nam een hap adem, nam mijn handen in de zijne en bestudeerde mijn uitdrukkingen.
“Voor eeuwig?”
Ik probeerde te zien waar hij heen wilde, waarom hij het bleef herhalen, keer op keer. Hij leek zenuwachtig te worden om iets, hij hakkelde en zocht naar iets in zijn zak. Ik nam zijn hand, trok hem uit zijn zak en wrikte zijn vingers van rond het gene wat zich daar verschool. Het kleine zwarte doosje nam mijn adem weg en zijn brede glimlach hielp niet echt.
“Als je echt voor eeuwig wild…”
Hij schoof van het bankje af en knielde voor me neer. “Charlotte? Wil je voor eeuwig bij me blijven…”