I Don't Love You Anymore!

Hij zuchtte, liet mijn handen los en liet me opkijken. Het goud van zijn ogen had een vreemde glans, alsof ze iets aan beramen waren in zijn gedachten. Ik wou het niet horen, maar het zou wel moeten.
“Ik dank dat…” hij hakkelde een beetje, zocht naar de juiste woorden die dit konden uitleggen.
“Wat?” vroeg ik zacht. Verbeet het gevoel om tegen hem te beginnen schreeuwen. Hij nam een hap adem en keek me berekend aan.
“Ik… euhm… ik kan niet blijven…”
Ik mijn hart voelen breken, stukje voor stukje, met ieder woord hij zei. Ik wou weg rennen, maar hij sloot me in tussen zijn armen. Deze keer zou ik niet ontsnappen. Hij zou me eerst breken.
“Ik hield van je…”
“Jasper… alsjeblief… zeg het niet…”
Hij schudde zijn hoofd,”Nee, je moet dit horen…”
“Ik hou niet meer van je. Ik hield ooit van je, dat klopt, maar dingen zijn verandert… jij bent verandert…”
“Is het omdat ik geen mens meer ben? Is dat het?”
Hij slikte en keek van me weg, naar de vlammen. Ik wou dat ik kon huilen om zijn woorden, maar dat kon ik nu niet meer. Ik slikte, dwong hem naar me te kijken.
“Ik hou van je!”
Hij keek me terug aan. “Het spijt me, Charlotte. Dit is voorbij. Ik kan niet van je houden. Je had gelijk al die keren dat je zei dat ik niet goed voor je was, maar jij bent ook niet goed voor mij. Ik kan niet blijven”
“Jasper nee!” ik klemde me aan hem vast, maar hij wrikte mijn handen los.
“IK HOU NIET MEER VAN JE, Charlotte!”