He Doesn't Love Me!

Jagen was het vreemdste wat ik ooit in mijn leven gedaan had. Jasper leek er zo veel plezier in te hebben, maar iets stak hem tegen. Mij… hij wou niet dat ik bij hem was. Niet als dit. De witte huid en rode ogen mocht hij niet. Ik was zo ontzettend bang om hem te verliezen. En als dat zou gebeuren, wat zou er dan nog van mijn leven overblijven? Ik kon niet alleen zijn, nu niet en nooit niet. Ik had ieder deel van hem nodig, maar hij mij niet meer.
Ik slikte. Hij zette een paar stappen naar voor en prevelde tegen de huid van mijn nek aan,”Je kan dit…”
De geur binnen was sterk, sterker dan alles wat ik ooit geroken had. Vlammen kolkte door mijn keel heen, lieten het tekens achter op mijn gezichtsuitdrukking. Mijn ouders waren daar binnen, niet wetend hoe gevaarlijk ik wel niet was. Jasper stak zijn arm uit om de deur te openen, raakte per ongeluk mijn hand, maat rok hem snel weg van mij. Ik slikte, de waarheid in iedere beweging die hij deed. Ik deed mijn best nu niet kwaad te worden en me te focussen op wat echt belangrijk was, mijn ouders. De deur vloog open, alle blikken beleven bij me hangen. Mijn vader zat naast mijn moeder in de grote sofa, hun handen in elkaar verstrengeld als steun. Carlisle en Esmee keken toe vanaf een afstand, haar hoofd op zijn schouder. Emmett grijnsde zijn witte tanden bloot en Rosalie had een vreemde blik in haar ogen. De andere waren er niet. Vreemd. Waar zijn Jake, Alice, en Bella en Edward?
Ik keek mijn ouders aan, drukte al de rest naar de achtergrond. Ik zou geen afleiding toe laten, maar dan was Jasper er opeens. Hij liep langs me heen, ging op de grond voor mijn ouders zitten en keek me bedachtzaam aan. het deed me denken aan Jacob, het was zo hondachtig. Ik weerhield een lach en probeerde de gezichten van mijn ouders te lezen. Ze waren bang, maar niet van mij, maar iets anders, iets dat ik nog niet gevonden had. Ik zette een paar stappen naar voor en iedereen volgde de beweging aandachtig. Ze zouden geen risico’s nemen, dat was duidelijk. Mijn vader zag er opeens veel ouder uit dan ik me herinnerde. De rimpels waren dieper in zijn hoofd gekerfd en zijn ogen stonden vaag tegenover anders. Mijn nieuwe ogen zouden hun bang maken, de bloed doordrenkte kleur die ze nu hadden. Ik sloot mijn ogen, nam een hap onnodige adem en zette terug een paar stappen naar voor. de geur deed pijn, maar minder dan ik verwacht had. Ik opende mijn ogen weer, zag Jasper naar me glimlachen en de pijn trok weg.
“Hallo…” mompelde ik naar mijn ouders. Mijn moeder sprong recht en onder het luid gegrom van de andere, liep ze naar me toe. Het was heel riskant wat ze deed, maar Jasper had, ik kon dit. Ik sloeg mijn armen om heen wanneer zij het zelfde deed. De geur brandde, maar de liefde die ik voor haar liefde overwon de drang om mijn tanden in haar zachte huid te drukken. Haar tranen vlekte op het hemd dat eigenlijk van Jasper was, maar hij aan mij had gegeven. Ze trilde in mijn armen en ik probeerde haar geen pijn te doen met mijn nieuwe boven natuurlijke krachten. Ik hield haar een stukje van me af en staarde in haar diepe groene ogen, die ik ooit ook had gehad. Ze snikte een paar keer,”Hoe voel je je? Heb je pijn?”
Ik schudde mijn hoofd, keek heel even naar Jasper en dan terug naar haar. Ze knikte begrijpend en zocht haar zelf terug bij elkaar. Ik leek veel op haar in sommige manieren. Ik zou ook nooit tonen dat ik zwak was, maar een paar enkele keren had ik dat gedaan en doorzaak daarvan zat nu een paar meter verder op de grond. Ik vroeg me af of ze kwaad waren op hem of ze spijt hadden dat ik ooit van hem gehouden had. Mijn vaders ogen stonden vaag, alsof hij op een andere plek was nu. Ik liet mijn moeder los, drukte –voor zover ik aan kon– een kus op haar voorhoofd en wandelde naar mijn vader. Het voelde zo vreemd om dit te doen, het leek wel eeuwen geleden. Hij reageerde niet wanneer ik naast hem ging zitten, maar de mensen om ons wel. Emmett en Rosalie liepen naar de deur en verdwenen. Carlisle en Esmee liepen naar de keuken en wenkte mijn moeder, Jasper bleef zitten. Ik zuchte, dwong mijn lippen woorden te maken die ze niet wouden zeggen.
“Pap?”