15. I don't wanna do it

Ik verstijfde ter plaatse. Direct greep ik het handvat van het zware zwaard harder vast hoewel ik vastbesloten was het niet te gaan gebruiken. Misschien was het mijn team. Misschien was het Alex die me gevolgd was en een grapje met me wilde uithalen. Ik hoorde de knerpende voetstappen van die iemand die naar me toeliep. 'Wacht je tot er wortels groeien?' Ik wist niet wie het was maar allesinds was hij niet grappig. Het was Alex niet, hoorde ik aan de stem. En het was een jongen, daar was ik zeker van. Dat hoorde ik ook aan de stem. 'Neen.' mijn stem moest vast klinken maar werd trillerig aan de gedachte dat ik misschien zou moeten vechten met hem en dat wilde ik niet. Traagjes draaide ik me om en keek hem voorzichtig aan. Hij was wat groter dan mij maar leek even oud of maximaal een jaar ouder dan mijn zeventien. Zijn haar was donkerbruin of zwart en nonchalant warrig. Niet te kort, niet te lang. Zijn ogen waren mooi, heel mooi bij zijn haar. Ze waren felblauw, het echte felle blauw en ze keken nieuwsgierig naar mij. Ook hij had bescherming aan en eronder een lichtblauw shirt met de mouwen opgestroopt. Na een tijdje te kijken, stapte hij op me af met zijn zwaard in de aanslag en ik deinsde achteruit. 'Niet zo laf.' zei hij maar lachte nu wel bemoedigend naar me. 'Neen, dankje.' Ik keek hem afwachtend aan. Ik ging echt niet vechten. 'Ik ga je niet vermoorden ofzo. Het is maar een spelletje.' hij glimlachte terug zijn tanden bloot. 'En je team zou trots zijn.' Oké, daar had hij iets, de vijand in het spelletje. En ik ging hem op hem af na mijn verstand op nul te zetten. Dat leek hem te amuseren en hij sloeg direct toe. Ik slaagde er goedgenoeg in om zijn slag te ontwijken. En toen begon het. We vochten en het geklingel van metaal op elkaar was nog ver te horen. Rond ons was een wolk van stof en zand opgekomen door het ingewikkelde voetenwerk. Ik keek meer naar hoe snel zijn voeten bewogen en probeerde het patroon te volgen. Maar het zou me niet verbaasd hebben, moest ik op de grond zijn gevallen van evenwichtsverlies. En dan. Hij haalde uit met zijn zwaard en net op dat moment voelde ik een stekende pijn in mijn onderarm. Ik deinsde snel achteruit en viel toen bijna. Een straaltje rood bloed drupte op de grond. Ik keek hem geschokt aan en hij lachte een scheve glimlach om mijn reactie. Oh neen he. Nu ging hij het krijgen, die gast. Nu ging hij eraan. Woede borrelde op en ik vloog op hem af. Na een paar geklinkel kreeg ik ook de kans om hetzelfde te doen. Maar hij deinsde niet terug zoals ik had gedaan en boem patat. Ik viel op de grond met een stofwolk boven me. Nu grijnsde hij pas triomfantelijk. 'Got 'ya.'
'Waàt?' ik keek hem met grote ogen aan toen hij naar me toeliep. Met zijn zwaard alsof hij dat in mij ging steken. En wat er dan gebeurde - daar was ik niet verantwoordelijk voor. Ik schopte mijn benen vooruit met harde kracht en kneep mijn ogen toe. 'AUW! au-au-au. Ben je.. gek ofzo?' Ik hoorde hem kermen en opende prompt mijn ogen. Hij zat op zijn kniëen te kermen en zijn handen zaten boven zijn benen. Oh ow. 'Oepsie.' ik keek hem even schijnheilig aan en hij kon me wel doodbliksemen. 'Dat- dat is niet eerlijk.' hijgde hij. 'Niets is eerlijk.' Ik liep huppelend naar de vlag en trok die eraf. 'Na.' 'Oh. Neen. Eu- meisje. Meisje. Rén.' 'Wat?' ik keek hem aan en hij zat met grote blauwe ogen ergens naar te kijken. Hahaha. Dus hij kon niet tegen zijn verlies? Arrogante kwast. Tot ik me niet kon bedwingen en zijn blik volgde. 'Aaaaaah-'