15. "Capture the flag"

Na een hele tijd zeuren en zagen ging ik ermee akkoord. Ik kon Jessica's puppyogen en zeurende stem niet meer weerstaan. Arme bomen, hoeveel zouden er wel afgezaagd zijn? 'Oké, ik doe het wel.' Ik zuchtte wanneer zij triomfantelijk haar handen in de lucht stak. 'Het is leuk, en je kende toch al mensen?' 'Ja.' ik knikte. 'Dan willen ze je zeker wel in het team. En het gewoon fun, niemand raakt hard gewond. Niet zo.' Ik haalde mijn schouders op; ik was nooit echt geweldadig ingesteld geweest. 'Alhoewel.' Ik keek Jessica direct aan toen ze iets zei. 'Het is beter als je uit de buurt van Annabeth blijft. Zij kan er wat van.' Ik haalde terug mijn schouders op. 'Dan geef ik je mijn bescherming.' ze lachte enthousiast en ging even weg. Ik bestudeerde de kamer terug. Waarom deden ze me dit aan? Ik moest gaan vechten, tegen mijn zin. En ik kòn het helemaal niet. Ha-ha-ha. Grappig. Na een paar minuten kwam ze terug met een beschermer voor het hele lichaam. Het leek een topje, maar hard en beschermend. 'Dat is het?' ik keek haar geschokt aan. Mijn benen, mijn armen, mijn hoofd. Die waren niet beschermd. 'Rose', je gaat elkaar niet vermoorden.' Ik knikte en trok het aan op haar commando. Maar snel deed ik onder de beschermer een shirt met lange mouwen aan en een jeans. 'En dit.' ze gaf me iets om rond mijn polsen te doen. Net voor te gaan skaten. 'Ziezo.' zei ze en keek naar buiten, nog altijd even helder maar de zon stond anders. 'Net op tijd.' ze lachte en nam me mee naar buiten, beter, trok me mee. Tot we terug op de plek waren waar ik Alex en Natasha had ontmoet. 'He!' Ik herkende Natasha en ze trok me mee. Ze was alleen. 'Leuk heh?' ze lachte enthousiast, net als Jessica had gedaan.'Dit is mijn favoriete spelletje.' Net als mij had ze een beschermend 'topje' aan en iets aan haar polsen. Met mijn bescherming zou ik allesinds niet opvallen. 'Kinderen.' diezelfde diepe stem als ik daarvoor had gehoord. Chiron. 'Jullie weten waarover het spel gaat. Maar eerst wil ik nog iemand voorstellen.' Oh neen, oh neen. Dat meende hij niet. 'Roseline, dochter van Aphrodite.' traag ging ik naar hem en was me er veel te hard van te alert dat iedereen keek. 'Zij is hier nieuw.' zei Chiron en duwde me aan als teken om niet rood te worden. Tevergeefs, ik werd knalrood, zo rood als een tomaat. 'Ik wil dat jullie haar helpen hier, net zoals jullie elkaar helpen. En. Wie wilt haar in het team nemen?' Iemand stak zijn hand op, maar door de stroom mensen kon ik niet zien wie. 'Ja, Alex. Goed zo.' Ik lachte naar Alex, en hij lachte terug. 'Ga maar terug. 'fluisterde Chiron tegen me en ik ging blij naar hem toe. 'Dankje.' zei ik tegen Alex en hij lachte:' Dat is niets. Ik weet hoe je je schaamt als je daar moet staan.' Ik knikte. Toen was het aan ons. Alex deelde groepen in die de vlag moesten veroveren en groepen die onze vlag moesten verdedigen. Tot mijn spijt moest ik mee voor de andere vlag, net als Alex ook. En Natasha moest blijven. Toen werd er een zwaard in mijn handen gedrukt en ik voelde me gevaarlijk. Ik zag me er al mee rondrennen, het zwaard zwierend in het rond en ik rilde. Toen een hoorn klonk was het spel begonnen. Ik liep in zand en bossen als een wilde en liep gillend weg als er iemand van het andere team wilde vechten. Ik wilde niet vechten. Al snel was ik helemaal alleen en bonkte mijn hard geweldig hard door het lopen. Ik was alleen. Ik besliste om maar recht te lopen, het kon me niet schelen dat ik verloren liep. Als dat kon. En dan. Een azuurblauwe vlag zat stilletjes mee te wiegen met het zachte briesje. Ik voelde geluk in mijn maag opborrelen en ging zelfzeker en met grote stappen naar de vlag. Net toen mijn hand een milimeter van de vlag af was zei iemand iets. Een stem rechts van me. 'En jij dacht dat er niemand was?' spottend.