Hoofdstuk 7

De kamer begon langzaam te vervagen. De muren die vol hingen met schilderijen van vorige schoolhoofden vervormden zich tot stenen muren. Het bureau van Perkamentus transformeerden in een hoop stenen. Uiteindelijk bevond ik me in plaats van in het kantoor van Perkamentus, in een nachtzwarte grot. Met een beetje van mijn sterrenmagie maakte ik dat het in de grot wat lichter werd en ik vormen scherper kon onderscheiden. Een koude windvlaag deed mijn haren opwaaien waaruit ik opmaakte dat er ergens een uitgang moest zijn -ook al was het allemaal maar een illusie. Behoedzaam zette ik enkele stappen doorheen de grot om een ruw beeld ervan in mijn hoofd te krijgen. Stukjes steen knerpten onder mijn schoenen en ergens in de verte rolden er kleine steentjes van een muur. Al mijn zintuigen stonden op scherp en voorzichtig stapte ik op een muur af. Mijn vingers gleden over het ruwe oppervlak tot ik plots achter me een dof geluid hoorde. Razendsnel draaide ik me om en hield mijn gloednieuwe toverstok voor me uit. Een zucht ontsnapte aan mijn lippen toen ik merkte dat het slechts een steen was. Ik vermande me en zocht verder naar - ja naar wat eigenlijk? Als uit het niets voelde ik een hand op mijn schouder waardoor ik een gil slaakte en half omhoog sprong. Weer draaide ik me verschrikt om en staarde in het niets. "Altijd voorbereid zijn." De stem klonk vlak achter me, maar leek toch van veraf te komen. Mijn lichaam draaide rond zijn as en nu stond ik oog in oog met Perkamentus. Lichtjes verbaasd keek ik hem aan. "Je opdracht is tegen mij te vechten," zonder zijn lippen te bewegen -maar toch was het degelijk de stem van Perkamentus - galmde de stem door de alternatieve grot. Met open mond staarde ik hem aan. "Maar u bent zowat de beste tovenaar die er is." Hij glimlachte bescheiden, en knikte lichtjes. "Het gaat er niet om dat je me verslaat, ik wil alleen zien hoe je het doet in een gevecht," sprak Perkamentus. "De persoon die je voor je ziet ben ik uiteraard niet echt. Het is slechts een illusie van mij, die je moet zien te vernietigen." "Vernietigen?! Ik ga u echt niet doden," riep ik uit. De illusie-Perkamentus schonk me een bemoedigende glimlach. "Je moet mìj niet doden, maar mijn illusie." Ik voelde me even een idioot, omdat ik had kunnen weten dat hij niet van me zou vragen hem te doden. Het klonk nog idioot ook. "En vanwaar de grot dan?" "Om je gedrag in te schatten in een vreemde, minder aangename omgeving." Ik knikte ten teken dat ik het begreep en zette me schrap voor het gevecht. The game is on.
Verwachtingsvol keek ik in de richting van Perkamentus. Roerloos stond hij daar maar te staan. Ik besloot dan maar gewoon aan te vallen. Met mijn toverstok uitgestoken mompelde ik een spreuk en het gevecht begon. Zowat een half uur later was ik uitgeput van de inspanning terwijl het enige wat Perkamentus gedaan had was zich verdedigen tegen mijn spreuken. Plotseling kreeg ik een soort visioen, ingeving -whatever- over een spreuk die ik ergens gelezen had. Avada kedavra ofzo iets. Een illegale spreuk om de vijand te vermoorden. Zou ik het wagen? Zou ik een illegale spreuk gebruiken zodat ik kon tonen wat ik kon? Ach, misschien kon ik het gewoon eens proberen. Er was zelfs kans dat het niet zou werken. "Avada kedavra," mompelde ik waarna onmiddellijk een groene straal uit mijn toverstok spoot richting Perkamentus. De schittering uit zijn ogen verdween, zijn glimlach verstomde en zijn lichaam viel met een lichte plof op de grond. Met grote ogen keek ik hoe hij viel en hoe langzaam de grot terug veranderde in het kantoor van Perkamentus. De dode Perkamentus verdween -gelukkig, want ik dacht dat ik het niet meer zou aankunnen hem daar zo zien te liggen- en ik trof de echte aan achter zijn bureau. Licht verbaasd, maar toch tevreden tuurde zijn blauwe ogen naar mij. "Goed gedaan." "Bent u niet... boos omdat ik een illegale spreuk gebruikt heb?" vroeg ik verbaasd. Glimlachend schudde hij zijn hoofd. "Nee, daarom kreeg je ook deze opdracht." Zijn stem werd serieuzer en zijn glimlach verzwakte een beetje. "Jouw opdracht is Harry Potter helpen bij het vernietigen van heer Voldemort, maar ik ben bang -hoewel ik ervan overtuigd ben dat Harry een goede tovenaar is- dat hij niet bereid is om een illegale spreuk te gebruiken, enzo heer Voldemort te doden. Je hebt zonet mij verslagen, maar je moet weten dat het op het einde veel moeilijker zal zijn. Hij zal -integenstelling tot mij- wel terugvechten en zelf ook meerdere illegale spreuken gebruiken. Harry Potter zal tegen Voldemort vechten -dat is hoogstwaarschijnlijk- maar ik wil dat jij de genadeklap toe dient." Ik knikte ten teken dat ik het begreep, maar toch voelde ik me niet op mijn gemak. Alsof zware donderwolken voor mijn zon geschoven waren en ik in een onheilspellende schaduw stond. Het was dus mijn taak om een van de meest duistere, meest getalenteerde tovenaar aller tijden te verslaan. Totaal geen druk, hoor.

Reacties/kudo's ??