Happy from the outside but broken from the inside 10

Ik ga maar naar mijn kamer en zet er de tv op. Ik kom terecht op een muziekzender en laat het daar dan maar op staan. Ondertussen zoek ik wat kladpapier en begin maar wat te tekenen. Als er een ander programma begint zet ik de tv af en zet mijn cd-speler aan. Ik neem mijn hele collectie cd's en begin ze één voor één af te spelen. Ik blijf de hele tijd maar tekenen tot ik verstoord word door het geluid van mijn gsm.
'hey, verveel je je niet teveel? Anders kom ik wel even langs hoor. x Max' Ik twijfel of ik eerlijk zou zijn of niet. Als ik eerlijk ben dan zeg ik dat ik me dood verveel en dat zijn gezelschap goed van pas zou komen. Maar dat betekent dat hij weggaat van het verjaardagsfeestje voor zijn broer en dat wil ik niet. Dus dan ga ik maar voor de optie van te liegen, het is een leugentje om bestwil dus zo erg is het niet, toch? 'hey, ik kan me wel bezighouden hoor. Hoe gaat het daar bij jou? Je zal je handen wel vol hebben met al je neefjes en nichtjes. X Sara' Even later krijg ik antwoord terug. 'ik ben met hun allemaal naar de speeltuin getrokken. Hier kunnen ze zich wel even bezighouden. Het is alleen een beetje moeilijk om ze allemaal in het oog te houden. Ik mis je ongelofelijk en je hulp. X Max' Misschien moet ik ook maar eens naar die speeltuin gaan, dan kan ik hem wat helpen. Maar hoe geraak ik bij die speeltuin met geheugenverlies? 'Ik wil je wel helpen maar ik weet je speeltuin helemaal niet zijn. Kan je me misschien even helpen? X' Enkele seconden later gaat mijn gsm af. "Hey Max" begroet ik hem. "Hey, je moet naar mijn huis toe, weet je dat nog zijn?" vraagt hij. "Ja,dat lukt me wel. En dan?" vraag ik verder. "Je moet de eerste straat rechts nemen dan gewoon blijven volgen en opnieuw naar rechts. Als je dan blijft voort stappen dan kom je er vanzelf op uit. Zal het lukken denk je?" vraagt hij. "Ja,dat lukt me wel. Ik bel je anders nog wel. Tot straks." antwoord ik. "Tot straks." antwoord hij terug.

Na een kwartier heb ik dan eindelijk de speeltuin gevonden. "Hey, je hebt het gevonden." roept Max blij uit en komt op me afgelopen. "Volgens mij heb ik wel 10 minuten steeds een blokje om gedaan." vertel ik hem. "Ach, je hebt het overleefd. Had je niets te doen?" vraagt hij belangstellend. "Nee, mijn ouders zijn nog maar eens het huis uit en opnieuw krijg ik iets wat ik maar wil om het goed te maken. Ik heb op hun briefje een antwoord geschreven dat ik niets meer hoef buiten dan de liefde die je hoort te krijgen van je ouders en dat ik beter op mezelf kan gaan wonen want dat maakt toch helemaal geen verschil met hoe ik nu woon." vertel ik hem aan 1 stuk door. Ik moet eigenlijk best wel moeite doen niet te huilen. Ik huil niet graag bij andere mensen. Dan voel ik me zo kinderachtig. "Hé, je kan altijd bij mij terecht, niet vergeten hè. Al is het midden in de nacht, je mag me bellen of naar hier komen. Je mag gerust ook blijven slapen." verzekert hij me. "Dat weet ik. Bedankt Max, zonder jou en Laura zou ik helemaal verloren zijn." geef ik toe. "Om eerlijk te zijn hoopte ik dat je ouders hun ogen gingen opengaan en je meer aandacht zouden geven. Ik hoopte dat je niet meer dat gebroken meisje moest zijn die zich op school voordeed als een heel vrolijk meisje, maar niets is minder waar." Hij knuffelt me eens goed en dan gebeurt het. Ik kan mijn tranen niet meer ophouden en begin te huilen. "Jij gaat straks gewoon met mij mee naar ons huis en blijft slapen. Ik laat je echt niet naar huis gaan, je gaat alleen maar verdrietig worden."