Happy from the outside but broken from the inside 9

"Steven?" Ik klop eens op de deur en open ze. Steven zit braaf op zijn bed te wachten op iemand die hem kledij geeft. "Saraaaa!" roept hij blij uit. "Dag Steven. Hoe gaat het met ons kleintje?" vraag ik lachend. "Ik ben niet klein, ik ben zoveel gegroeid." zegt hij terwijl hij toont met zijn handen hoeveel hij gegroeid is. "Oh, straks krijg ik nog bang als ik je zie." zeg ik zo serieus mogelijk. "Nee, jij mag geen schrik hebben van mij want jij bent lief en lieve mensen doe ik niets." zegt hij blij. "Dan is het goed. Max vroeg me om je kleren te geven voor je feestje straks. Hoeveel jaar ben je ook alweer?" vraag ik hem. "7 jaar" zegt hij fier en steekt zeven vingers omhoog. "Gaan we je kleren kiezen?" vraag ik uiteindelijk. "Ja, ik wil er mooi uitzien want straks komt mijn oma en mijn opa en mijn tantes en nonkels en neefjes en nichtjes." vertelt hij blij. Uiteindelijk hebben we de perfecte kledij gevonden.

"En, vlot het hier een beetje?" we draaien ons beiden geschrokken naar de deur en zien daar Max staan. "Mini-me is gekleed zie ik" merkt hij op. "Ja, vind je het goed?" vraag ik nieuwsgierig. "Ja, natuurlijk. Je hebt verstand van hoe iemand gekleed moet worden. Dat heb je meermaals bewezen. Hoeveel keer ik je niet gevraagd heb om langs te komen om me te helpen... Ik denk dat je hier al meer geweest bent om kledingadvies te geven dan voor iets anders." vertelt hij lachend. Ik heb er geen idee van of hij het meent of niet. 'Stom geheugenverlies' denk ik. "Kan ik nog iets doen?" Max schudt zijn hoofd. "Ik moet nog juist eens stofzuigen maar voor de rest is alles gedaan." Ik knik eens. "Wel, dan kan ik maar beter naar huis gaan denk ik." Eigenlijk wil ik totaal niet naar huis, ik wil gerust hier nog wat blijven. Thuis is het saai alleen en Max is echt een leuk gezelschap. "Je mag gerust nog even blijven hoor." biedt Max aan. "Ik wil wel maar als ik blijf dan kan je niet stofzuigen en ik denk dat jullie bezoek bijna zal langskomen." Max kijkt op zijn horloge en moet dan toegeven dat het bijna zover is.

"Tot maandag." Ik krijg een knuffel en loop langs de voordeur naar buiten. "Hebben jullie ruzie? Zijn jullie niet meer verliefd?" hoor ik Steven vragen. Ik stap trager om te luisteren wat Max zijn antwoord zal zijn. "We zijn helemaal niet boos, ze blijft niet voor je feestje en we zijn helemaal niet verliefd, nooit geweest." antwoordt Max op zijn vragen. "Waarom staat er dan een foto van jou en haar op je nachtkastje?" Steven blijft maar vragen stellen. "Omdat ze een vriendin is." antwoordt Max. Nu ik zeker ben dat er tussen Max en mij nooit meer geweest is dan juist vrienden stap ik verder op normaal tempo. Of zou Max liegen tegen Steven over ons? Voor ik hun straat uitloop komt er een auto de straat ingereden. De mensen die in de auto zitten zwaaien uitbundig naar me maar ik weet helemaal niet wie ze zijn.

Als ik thuis aankom ben ik zoals gewoonlijk alleen. Ik ga naar de keuken en neem iets te eten. Net als ik naar boven wil gaan zie ik een briefje liggen op de keukentafel.
'Dag Sara, we weten dat we er nooit veel voor je zijn. Ook toen je in het ziekenhuis lag zijn we niet één keer naar je toegekomen. We beloven je dat je als 'goedmaker' iets mag kopen wat je zo graag wil hebben. Hopelijk is het daarmee goedgemaakt. xxxx mama en papa'

Denken ze nu echt dat met een cadeau alles vergeven en vergeten is? Ik besluit er iets bij te schrijven. 'hey mama en papa (als ik jullie zo eigenlijk wel KAN noemen), het enige wat ik nog wil kan niet gekocht worden. Ik kan het alleen maar krijgen. Waarschijnlijk weten jullie niet eens wat het is? Wel het is een 6letter woord. Het is LIEFDE, zoals in liefde dat je zou moeten krijgen van je ouders. Hoe kan ik nu in godsnaam normaal opgroeien zonder liefde van mijn ouders. Jullie laten me constant alleen, kwamen me niet bezoeken, het verbaasd me dat jullie mijn naam nog weten. Ik denk dat ik beter een appartement kan kopen en op mijn eigen gaan wonen. Of ik hier woon of ergens alleen maakt niet uit, er zijn in beide gevallen evenveel mensen rond me: nul. Sara