8.3 A tree with a secret

Het gat waarin ik gevallen was ,was erg diep. Ik had geen idee of Jacob door had dat ik hem niet meer volgde. Het kon me even ook niets meer schelen als hij zou weten dat ik wist dat hij een wolf was. Het enige wat ik wou was hier weg. Met alle kracht die ik in mijn armen had begon ik tegen de muur op te klimmen. Maar elke keer dat ik twintig centimeter van de rand was gleed ik naar beneden. Na het vier keer geprobeerd te hebben gaf ik het op. Met een zucht ging ik op de grond zitten. Ik had er een hekel aan als ik iets niet zelf kon oplossen. Ik haalde diep adem en met alle kracht die ik in me had gilde ik het uit.
‘JACOB!’
Met mijn ogen gesloten luisterde ik en al snel hoorde ik de vier zware poten dichterbij komen. Toen ik ook zwaar gehijg hoorde opende ik mijn ogen. Boven me hing Jacob met zijn kop over de rand. Even kijk hij me met zijn grote bruine ogen aan. Toen begon hij zachtjes te blaffen. Het klonk alsof hij me uitlachte.
‘Jacob. Lach me niet uit. Help me!’
Ik hoorde hoe Jacob rond het gat liep. En toen werd het stil. Even dacht ik dat hij weg was maar al snel zag ik zijn hoofd weer over het gat steken. Hij was weer mens.
‘Je hebt niets gebroken toch?’
‘Nee ik ben op een stapel bladeren geland.’
‘Okey. Klim omhoog dan trek ik je het laatste stukje op’
Met een zucht zette ik mijn voeten weer tegen de wand en begon de drie meter opnieuw te beklimmen. Op het moment dat ik twintig centimeter van de rand af was voelde ik mijn voeten wegslippen. Ik kneep mijn ogen dicht, klaar voor het moment dat ik de grond raakte.
Maar ik raakte de grond niet. Ik hing daar, boven de valkuil terwijl Jacob mijn armen beethield.