8.2 A tree with a secret

Woedend trapte ik een steentje de struiken in. Hoe kwam Dave op het idee dat hij iets over mij te zeggen had? Hoe kwam hij erbij dat hij me mocht vertellen me wie ik om kon gaan? Boos stampte ik verder over het gras.
Dit verdiende ik niet! Ik heb niets mis gedaan! Met een klap lande mijn hand tegen de boom. De schors prikte tussen mijn vingers. Een druppel bloed liep over mijn hand. Maar de pijn liet me even de andere pijn vergeten. De pijn die veel sterker was. De pijn die veroorzaakt werd door iemand waarvan ik ondanks alles enorm veel van hield.
De pijn trok weg en de andere pijn begon weer op te zetten. Zo hard als ik kon sloeg ik weer tegen de boom. Het bloed kleefde in mijn hand maar alles was beter dan de pijn te moeten voelen. Opnieuw sloeg ik. De tranen liepen nu over mijn wangen. Ik verzamelde alle kracht die ik in me had om nog een keer tegen de boom te slaan. Mijn vuist vloog al naar voren totdat ik een zacht gejank hoorde. Langzaam liet ik mijn vuist zaken en draaide me om. Ik stond oog in oog met de roestbruine wolf. De wolf waarvan ik zeker wist dat het Jacob was. Ik kon geen woord uitbrengen. Zijn ogen lieten me zwijgen. Even kneep hij met zijn ogen en mijn trance werd verbroken. Hij gebaarde dat ik hem moest volgen en zonder na te denken deed ik dat. Ik wist toch zeker dat hij te vertrouwen was.
Zo snel als ik kon sprong ik over uitstekende boomwortels en bukte voor laaghangende takken. Ik volgde Jacob nu al meer dan een half uur en ik had geen idee waar hij me heen wou brengen. Zijn poten dreunde op de grond alsof er op honderden trommels geslagen werd.
Verbaasd keek ik naar de boom voor me. Hij was reusachtig. Het midden van de boom was verdwenen als een soort reusachtige poort door een onzichtbare muur. Hij moest eeuwen oud zijn. Even glinsterde er wat aan de andere kant van de boom. En ik moest aan de vuurvliegjes van de dag ervoor denken. Ik aarzelde maar sprong toen op het glinsterende ding af. En op dat moment verdween de wereld onder mijn voeten.