2.3 First day at Forks

Met een schok zat ik bezweet overeind in bed. Heel even dacht ik dat ik nog vast zat in mijn nachtmerrie. Wat het resultaat was van mijn deken van me af gooien en in paniek zoeken naar het lichtknopje. Door mijn gepanikeerde gedrag flikkerde ik uit bed. Verdwaasd keek ik om me heen. Oké, geen droom. Realiteit. Ik stond met pijnlijke ribben op. Natuurlijk moest daar op vallen en me bezeren ook nog. Goed gedaan, Aliance. Kreunend drukte ik de lamp aan. Ik kneep mijn ogen dicht door het plotselinge licht en zuchtte diep. Hoe laat was het? Vast twaalf uur in de middag. Zou me niets verbazen met dit kleine, altijd bewolkte stadje. Correctie: dorpJE. Ik slofte terug naar mijn bed en pakte mijn mobiel. Vier uur ’s nachts. Oké, ik zat er acht uren naast, nou en? Met een klap kwam mijn mobiel op het nachtkastje terecht. Zachtjes liep ik naar mijn deur met het besluit dat ik me maar klaar ging maken voor school. Ik ging naar mijn kast, pakte een setje kleding en ondergoed en sleepte dat naar de badkamer. Ik maakte me in twee uurtjes klaar. Ik had toch alle tijd en een lange douche kon nooit kwaad. Het was alleen waterverspilling. Met mijn haar in een handdoek gewikkeld liep ik terug mijn kamer in om mijn tas in te pakken. Veel kwam er niet in. Ik pakte alleen mijn versleten etui, rekenmachine en een nieuwe agenda. Nadat ik dat in mijn tas had gedumpt, ging ik terug naar de badkamer om mijn haar te doen. Vervolgens zette ik mijn tocht voort naar de keuken. Welke tocht? Ach, never mind. Ik keek op de klok. Het was ondertussen kwart over zes en ik hoorde pap uit zijn bed komen. Plots hoorde ik een klap. Wat werd gevolgd door luid gevloek en een waarschijnlijke ochtendhumeur. Bekend trekje, uit bed vallen. Ik maakte de ontbijttafel klaar en begon zelf al met eten. Een klein kwartier later kwam pap de keuken binnen gelopen met een gezicht dat op standje onweer stond. Ik verborg mijn gezicht achter mijn halfnatte haren om mijn grote grijns te verbergen.
“Ik weet dat je me uitlacht. En trouwens, jij bent mede schuldig aan mijn ochtendhumeur,” klonk er brommend. Pap plofte neer en schonk zijn beker tot de rand vol met koffie. Hij nam een grote slok en deed er vervolgens vijf suikerklontjes in.
“Waarom ben ik medeschuldig?” vroeg ik verbaasd en ik keek onder mijn wimpers vandaan naar pap. Ik kon mijn verontwaardigdheid niet verbergen.
“Jij moest zo nodig om vier uur ’s ochtends uit bed vallen,” zei hij berispend.
“Wohooo!” Ik stak mijn handen in de lucht. “Daar kan ik niets aan doen. Dat heb ik blijkbaar van jou geërfd!” Pap en ik keken elkaar heel even aan en schoten vervolgens in de lach.
“Sorry,” lachte pap. Hij dronk zijn koffie in een paar slokken op en begon te eten. Ondertussen deed hij nieuwe koffie in zijn beker en wilde er nog eens een paar suikerklontjes in doen. Snel griste ik het bakje onder zijn neus vandaan.
“Echt niet, dat kun jij misschien doen als je alleen bent, maar niet waar ik bij ben. Ik wil je straks niet stuiterend het huis uit hebben.” Ik lachte weer en zette mijn vuile vaat in de gootsteen. Ik zette het bakje suikerklontjes in een van de keukenkastjes en draaide me om naar pap. “Kijk uit, ik heb een fotografisch geheugen. Mocht ik merken dat je aan de suikerklontjes hebt gezeten, bel ik de politie.”
Pap bulderde van het lachen en ik wist nu dat suiker snel inwerkte op hem.
Ik wierp een blik op mijn klok. Zeven uur. “Goed, wat zal ik vandaag eens gaan doen.”
“Naar school, was je dat soms vergeten?” grijnsde pap en hij knikte naar mijn tas. “Je bent wel heel erg vergeetachtig. Je hebt zelfs je tas nog klaar gemaakt.”
Droog keek ik naar mijn tas en vervolgens naar pap. Dat herhaalde ik een paar keer en zuchtte diep. “Juist. Hoe laat moet ik daar zijn?”
“Kwart over acht begint je eerste les. Maar aangezien je nieuw bent, moet je je om kwart voor acht al melden bij de administratie.” Pap dronk nog een kop koffie en ruimde de tafel op.
“Wát?” Met open mond keek ik hem aan. “ You gotta be kidding me ” Ik kreunde geërgerd. “Dat wordt half acht vertrekken om op tijd te zijn.”
“Je hoeft alleen deze weg te volgen en dan kom je vanzelf wel het grootste gebouw van Forks tegen,” grinnikte pap vol leedvermaak. “Hé, veel plezier vandaag. Ik moet er vandoor. Niet vergeten de deur op slot te doen. Enne, je kunt je motor vandaag gebruiken. Het blijft alleen bewolkt vandaag.” Pap drukte een kus op mijn voorhoofd en mompelde er nog iets achteraan wat op ‘hoop ik’ moest lijken en hij was het huis uit verdwenen. Yeah, home alone. En daarna naar school. Ik bedoel: hel. Maar goed, nieuwe leraren pesten kon nooit kwaad.
Ik pakte mijn tas en trok mijn jas en schoenen alvast aan. Kwart over zeven. Ik kon mijn motor alvast aan de praat zien te krijgen. Ik had hem natuurlijk nog niet geprobeerd. Nou ja, als hij het niet deed, had ik mijn auto nog. En als die het niet deed… Dan moest ik maar gaan lopen.
Ik opende de garage. Of met de fiets. Vol afschuw keek ik naar de verrotte fiets die in het hoekje stond. Die stamde zeker weten uit de middeleeuwen. Niet mijn probleem. Ik ging hem niet gebruiken. Hij wil zeker weten uit elkaar als ik hem aanraakte. Niet zo moeilijk te raden.
Ik haalde de motor van de standaard af en startte hem zonder enige problemen.
“Halleluja!” riep ik opgelucht uit. Ik nam mijn helm en zette hem op. Als ik langzaam deed, kwam ik net voor kwart voor acht aan en dan was ik mooi op tijd. Pap had denk ik liever niet dat ik nu al in de problemen kwam. Hij zou me levend villen voor dat.