Unchosen Future.

Ik stond op, gooide deur op en keek op haar neer. “Waarom kies ik mijn eigen toekomst niet?”
Ze glimlachte naar me, stond op en legde haar armen om me heen,”Je bent daar nog te jong voor…”
Ik hoorde de humor in haar stem. Ik had dezelfde leeftijd als mijn vader, maar dan op een andere manier. Ik had misschien nog niet al zijn wijsheid, maar ik had er genoeg. Ik perste mijn lippen tot een harde lijn, keek naar de persoon achter haar. Zijn witte huid en blonde haar leken perfect in het licht. Mijn gevoelens veranderde van woede en onbegrip, naar helemaal niets. Ik voelde hoe mijn kaken zich ontspande en mijn gedachten uit mijn hoofd leken te vloeien. Ik haatte het als hij dat deed, maar deze keer voelde ik het alleen niet zo erg. Alice liet me los, liep naar hem en verborg zich in zijn armen. Zou het zo zijn? Was dat liefde?
Ik kreeg een deel van mijn gevoelens van hem terug, liefde…
Ik voelde hoe ik van hem hield en het meisje in zijn armen. Hoe ik van mijn ouders hield en iedereen in dit huis. Voor Charlie en Renee, voor mensen. Ik hield van Jacob, dat wist ik… maar niet zo.
“Niet zo!” schreeuwde ik en gooide de deur weer dicht.

Deze dag zou een feest moeten geweest zijn, met mensen die vierden dat ik nooit meer een dag ouder zou worden. Maar ze vierden meer dan dat. Ze vierden mijn toekomst die al vast gelegd was door de weerwolven. Ik nam voor de laatste keer een hap adem, sloot mijn ogen en deed mijn best om het vol te houden. Ze riepen voor zuurstof, schreeuwde dat, als ik het niet deed, ik dood ging gaan. De wereld vervaagd, alles werd wazig en het geluid van beneden stierf weg. het vampieren deel in me hield het langer uit dan het menselijke. Ik zou het overleven, het enige wat zou veranderen was het gevoel dat ik gelukkig was of vrij. Ik was het nooit geweest en zou het nooit zijn.
Misschien vergissen ze zich. Misschien vergist hij zich. Misschien hoor ik wel helemaal niet bij hem. Misschien was een woord voor als je radeloos was. Een woord dat je hoop gaf in de donkere tijden. Misschien, zou ‘misschien’ mijn enige hou vast zijn in het leven, die vanaf vandaag nooit meer zou zijn als vroeger. Vanaf vandaag was ik meer vampier dan mens, misschien was dat genoeg voor hem om niet van me te houden. Ik sloot mijn ogen, nam terug adem en viel in slaap.