It Was Her.

“Ik…” begon ik, maar de woorden bleven in mijn keel hangen. Zijn ogen lichtte voor even op en niemand ademde nog in de ruimte. De stilte was zo drukkend dat het me deed duizelen. Ik keek de kamer rond, zocht daar naar antwoorden op ongestelde vragen.
“Ik?” deze keer was het een vraag, een vraag op de gedachten die door ieders hoofd spookte. Ik hield stil bij mijn ouders en Alice. Zij had het vast gezien, zij had zien komen dat mijn leven vast hing aan dat van Jacob Black. Ik schudde mijn hoofd, een angst dat mijn lichaam overspoelde. Ik wou niet afhangen van iemand. Ik wou een eigen keuze hebben van wie ik hield. Ik wou verliefd worden op een jongen die me mee nam naar plekken waar ik nooit eerder geweest was. Mijn hoofd deed tollen als hij me kuste, me vasthield als de dagen kouder werden. Ik wou iemand die begreep wat ik was en dat aanvaarde, net als mijn moeder gedaan had. Ik wou voelen hoe het was om zo verliefd te zijn dat je er gek van werd en dat voelde ik niet bij Jacob. Ik hield van hem, als mijn beste vriend, zo was het altijd geweest. Ik haalde alle herinneringen in me op van mijn veel te korte jeugd. De beelden waar hij tegen me sprak, dat ik zijn armen lag, mijn kleine tandjes in zijn huid boorde, dat ik toonde wat ik zag. De nachten die ik in zijn armen had gelegen als baby. En dan had je opeens het beeld van mijn moeder.
Ze zette een paar stappen naar voor, richtte zichzelf naar Jacob, wou hem aanvallen.“Je blijft bij haar weg!” snauwde Bella naar hem.
“Dat is niet mogelijk. Weet je nog, 3 dagen geleden wou je me zo graag bij je? Hoe moeilijk het was om niet bij elkaar te zijn? Dat gevoel is nu weg, toch?”
Ze knikte,”Niet goed wetend wat hij daar mee bedoelde.
“Dat was zij, vanaf het begin. We moesten bij elkaar zijn, zelfs toen al…”Alles werd terug zuiver en alle ogen leken nog altijd op ons gericht. Ik schudde mijn hoofd,”Nee…” was het enige wat ik kon uitbrengen. Ik voelde mijn lichaam trillen en mijn vader snelde naar me toe, legde zijn arm beschermend op om me heen, maar ik duwde hem weg.
Verwardheid was op mijn gezicht te lezen, net als bij de andere. Ik leek iedere keer iets te willen zeggen, maar het enige wat lukte was mijn hoofd schudden. Ik klemde mijn tanden op elkaar, sloot mijn ogen en rende terug de trap op. Net zoals ik daarnet gedaan had. Ik zou nooit van Jacob houden zoals hij dat wou. Ik zou nooit kunnen voelen voor hem wat ik nu miste. Zo hoorde het niet te zijn. Ik sloot de deur, nog net voor mijn vader bij me was.
“Waar is Alice?” schreeuwde ik door de tranen door.
Ik hoorde hoe mijn vader weg ging en hoe een ander stel voeten zich voor mijn deur bevonden. Ze ging zitten, haar rug tegen het deurkader.
“Jij wist dit?”
Ik voelde hoe ze knikte,”Iedereen lieverd. Vanaf je geboorte…”,”Nee!” onderbrak ik haar, schopte met mijn voet mijn bed tegen de muur die kraakte.
“Ooit zal je van hem houden, Nessie. Zo staat het vast in de toekomst.”

weer ongezien een stukje gekregen van Breaking Dawn ^^