You Know It Comes Back Around!

Lotte’s POV:
“Kimey! Ik wil die terug!” schreeuwde ik naar haar terwijl ik verder rende. Ze keek lachend om, gniffelde en rende verder. Ik gaf het op, ging op het bankje zitten, negeerde de blikken die op mijn gericht waren en zocht naar adem. Ze slenterde naar me terug en plofte naast me neer.
“Goed, hier!”
Ik griste het briefje uit haar handen en vouwde het open.

Lotte,
Ik vroeg me af of je misschien voor de laatste week van de zomer vakantie iets samen wil doen.
Liefs Damon…

“Damon… wat een vampire wannabe…” lachte Kimey en liet haar hoofd rusten op mijn schouder.
Ik zuchte,”Wat zou ik tegen hem zeggen?”
Ze trok haar schouders onverschillig op,”Het is ons laatste jaar school. Die jongen loopt als sinds het lager achter je. Zeg dan gewoon ja!”
Ik knikte en glimlachte naar haar.
Ik griste naar mijn mobiel om te kijken hoe laat het was. Kimey stond op en begon terug te wandelen.
“Kom je?”
“Ja, wacht even. Even luisteren naar bericht…”
“Euhm, Lotte… Taylor hier. Ik wou je even een gelukkige verjaardag wensen, ook al ben ik een week te laat. Euhm, ik hoor je nog wel een keer. Oké, Bye!”Ik zocht naar onnodige adem, probeerde zijn stem van me af te zetten, maar hij zat terug vast in mijn hoofd. Iedere keer kwam hij terug als ik hem vergeten was. Iedere keer hij eindelijk uit mijn hoofd was, sloop hij terug binnen en spookte door me heen. Ik kon de tranen voelen opkomen in mijn ogen. Dat hij mijn verhaardag vergeten was, daar had ik al om gehuild, maar dat hij het zo goed probeerde te maken, dat was er te veel aan. Hoe durfde hij! Wie dacht hij in hemelsnaam wel niet dat hij was.
Kimey leek gewaarschuwd te zijn. Ze loste de grip van mijn vingers om mijn mobiel en sloot hem voor me.
“Laten we nu gewoon maar gaan. Je vader is al bij het meer en hij heeft de barbecue al verwarmd.”
Ze nam mijn hand, hielp me opstaan en trok me mee naar het meer. Zijn ouder waren er, samen met zijn zusje en har vriendje. Natuurlijk zouden zij er zijn, ze waren nog steeds hier. Ik hoopte dat mijn vader zich weer geen zorgen ging maken. Hij had me door. Hij had me gesnapt op het veld, ons veld. Tranen glanzend in het licht van de maan. Zijn naam op mijn hart gebrand. Hij had me naar huis gedragen, had zijn ouders opgebeld en had het hele huis wakker geschreeuwd. Het was uit liefde, maar het deed me enkel meer pijn. Ik wou geen ruzies veroorzaken door hem, hij was hun eeuwen lange vriendschap niet waard. Sanne keek lachend op en knipoogde naar me. Thomas’ armen gingen om haar middel, zijn ogen op haar gezicht gericht. Liefde… ongelofelijk dat het nog bestond. Wat het leek voor mij eeuwen geleden dat ik het gevoeld had.