What Have You Become?

De tijd ging zo snel, alles was zo snel voorbij. Tijden veranderde en alles wat ooit belangrijk had geleken was het nu niet meer. Ik vergat haar te bellen, haar naam en dat ik ooit van haar gehouden had. Lotte was een vaag beeld in mijn geheugen, dat soms even met mijn geweten speelde en dan terug naar de achtergrond verdween. Ik sprak niet meer over haar en dacht ook niet meer aan haar. Mitchie bleef bij me, was mijn vervanging voor Lotte en Kimey. Ze hield mijn voeten op de grond, maakte me lachen en zorgde ervoor dat de nachtmerries op een afstand bleven. Na het succes van Twilight, had ik een appartement gekocht in L.A., mijn schuilplek. Mitchie was bij me ingetrokken en had me gezelschap gehouden. Ze was de soort vriendin die iedere jongen nodig had. Als je met haar ging shoppen, dan bleven de jongens haar nastaren en streelde het mijn ego dat ze bij mij hoorde. Maar daar bleef het ook bij. Ze was lief, aantrekkelijk en leek nooit problemen te hebben met wie ik was. Mijn beste vriendin. New Moon was weer een succes, meisjes kampeerde voor mijn deur, vielen Mitchie aan als ze buiten ging en gingen door mijn vuilnis om ook maar alles te weten te komen en nog steeds dacht ik niet aan thuis…
Eclipse, gefilmd en afgewerkt. Alles veilig opgeborgen en wachtend om getoond te worden aan de duizenden gillende meisjes. Mitchie hangt meer rond op de set, niet om mij deze keer, maar voor Jackson. Ze leken in een hele korte tijd onafscheidelijk te zijn geworden en bleef daarom zo veel bij hem als ze kon. Ik… wel.
Selena en ik, dat werkte niet helemaal. Ze was zo ontzettend lief en wou alles voor me doen. Maar we konden nooit samen zijn. De twee compleet verschillende levens die we leefden. Meisjes keken naar haar op omdat ze fantastisch was en die zelfde meisjes kwijlden op mijn posters en dat zorgde voor problemen. Taylor Swift, was het ergste. Doen alsof ik haar graag zag om reclame te maken voor Valentine’s day. Kwetste Selena en verloor een deel van mijn vrienden. Het einde was er snel. Nu, was ik alleen. Ik en Jacob, 2 vrije mannen die ooit gestrikt zouden worden door de perfecte vrouw. Enkel… bij hem was het zo veel makkelijker. Hij hoefde geen keuzes te maken, zijn toekomst was al geschreven en hij zou voor eeuwig bij Renesmee blijven. Zo stond het geschreven in de boeken en zo zou het gaan.
Ik keerde me nog een keer om in mijn bed, negeerde de kloppen die weerklonken op de deur. Tocht deed me rillen, ze was binnen geslopen. Ik grijnsde ongezien onder mijn laken, sprong op en pinde haar neer in de kussens.
“Wat doe je hier?” gromde ik.
Ze lachte en schudde haar hoofd,”Ik heb ontbijt gemaakt en jij moet straks naar een vergadering, weet je nog?”
Ik zuchte en gaf haar een knik. Weer een boel gezaag over mijn imago hoog houden;
“Je weet wat je moet doen. Lachen, blijven knikken en…”,”en doen alsof het mij boeit…” vervolgde ik lachend en liet haar schouders los.
Ze stond op en wou de deur uitgaan,”Oh, je moeder heeft gebeld. Je zus heeft je duidelijk nodig.”
Ik knikte en lachte. Ze sloot de deur achter zich en grijns verdween.
Ik was Lotte’ s verjaardag vergeten! Hoe kon ik nu haar verjaardag vergeten. Ik sprong op, bladerde door de dagen in mijn hoofde en bleef hangen op vorige week donderdag.
Natuurlijk, Kids Choice Awards. Ik zuchte, sloeg mijn hand tegen mijn voorhoofd en trok een shirt over mijn hoofd. Het hele huis rook naar toast en fruitsap, gemengd met de keer van kaneel en koffie. Het was goed dat Mitchie kookte, anders zou ik nooit iets degelijks eten. Ze zette een school voor mijn neus en lachte met iets op haar gsm. “Jackson?”
Ze knikte, bloosde even en stuurde snel een antwoord. Het was makkelijker bij haar dan het thuis was. Voordurend was ze het huis uit om de aandacht van me weg te lijden en bracht de andere tijd door bij Jackson. Ik wist dat hij haar deed lachen als ik dat niet kon, maar de jaloezie was er wel. Hij stal haar van me weg de helft van de tijd en liet me alleen achter. De telefoon ging.
“Taylor & Mitchie…”
“Meneer Lautner. U wagen is er…” zei een lage stem.
“Danku, ik kom er zo aan,” bedankte ik en legde snel neer.
Ik sprintte naar mijn kamer, trok een broek aan en legde mijn haar goed voor zoveel het mogelijk was;
“he, je ontbijt dan?” schreeuwde Mitchie me achterna toen ik de deur uitrende.
“Later…” lachte ik en rende naar beneden. De chauffeur hield de deur voor me open en lachte,”Goedemorgen, meneer.”
Ik zuchtte,”Joey, hoeveel keer moet ik je nog zeggen om me Taylor te noemen!”
“Nog minstens een keer, me… Taylor!” grijnsde hij en sloot de deur voor me. Ik griste naar mijn mobiel en drukte haar nummer. De tonen duurde te lang, weergalmde oorverdovend door mijn oor.
“Met Lotte… en Kimey! We zijn er even niet, maar als het echt belangrijk is dan zeg je het maar na dat geluidje. Is het niet belangrijk… den leg je maar neer!”
Ik lachte bij het horen van haar stem, maar voelde die steek opeens weer.
“Euhm, Lotte… Taylor hier. Ik wou je even een gelukkige verjaardag wensen, ook al ben ik een week te laat. Euhm, ik hoor je nog wel een keer. Oké, Bye!”
Ik drukte neer en haalde diep adem. Haar stem bleef door mijn hoofd gaan en teisterde mijn hart. Je bent haar vergeten. Je bent je leven vergeten, Taylor! Wat is er met je gebeurt?!“Alles in orde, meneer?”
Ik schrok op en probeerde naar hem te lachen,”Ja Joey, dankjewel.”
Hij knikte en richtte zijn blik terug op de baan. De grijns viel van mijn gezicht af en liet een frons na.