Perfect Stranger I Know.

De wereld had er nooit mooier uit gezien. Alles was scherper, gedetailleerder. Ik keek mijn ogen uit, bestudeerde iedere hoekje van mijn kamer zonder maar een keer te hoven knipperen. Mijn hart sloeg niet zo snel meer, mijn longen leken niet naar adem te snakken, terwijl ik anders al aan het hyperventileren zou zijn. Ik zag de kleine stofdeeltjes door de kamer zweven en zag hoe een zonnestraal weerkaatste op mijn spiegel. Beneden waren er hartslagen te horen, de ene al sneller dan een ander. Zouden ze het weten?
Voor het eerst keek ik naar het meeste perfecte van alles, hoe het opeens er nog zo veel mooier uitzag. Zijn gezichtsomtrekken waren perfect, zijn ogen waren nooit eerder zo zuiver geweest en de glimlach in zijn mondhoeken leek bijna onmenselijk. Als reactie zette ik een paar stappen naar voor en hij lachte, de meest oogverblindende lach die ik ooit in mijn hele leve gezien had. ik huiverde, verrast dat ik dat nog kon. Hij grijnsde zette een paar stappen in mijn richting en wachtte geduldig af. Het was altijd moeilijk om te weten wat te doen rond Jasper maar nu… ik wou iets zeggen, maar de woorden bleven hangen in mijn keel. Hij trok zijn wenkbrauw op, bestudeerde mijn reactie die hij duidelijk niet begreep. Ik weerhield mezelf ervan om naar hem toe te rennen, probeerde mijn houvast te vinden. Beneden schoof iemand heen en weer in zijn stoel en trommelde met zijn vingers op de tafel. De hartslag en zware ademhaling vertelden me dat het mijn vader was. “Weten ze het?”
Hij perste zijn lippen tot een harde lijn en knikte. Spijt, dat was te lezen in zijn ogen. Hij wou mij helemaal niet zo, wou hij mij nog?
Hij leek verward door mijn gevoelens, door de angst die daar te voelen was. Hij wou naar me toe komen maar hij bleef staan, vastgeschroefd aan de grond. Ik sloot mijn ogen, vulde mijn longen met onnodige lucht en probeerde mezelf rustig te houden.
“Jasper?”
Nog voor ik mijn ogen kon open stond hij naast me, leek eindelijk mijn gevoel te doorgrond hebben. Zijn armen lagen zwak om mijn middel heen, zijn lippen op mijn haar gedrukt en zijn geur sterk in mijn neus.
Ik dacht terug aan die dag, de dag dat mijn hoofd maar op een vraag gefocust was, een vraag hij nooit graag antwoord op wou geven.
“Heb je spijt?”
Hij zuchte, lachte zacht en drukte zacht een kus op mijn lippen,”Ja…”
“Hou je nog van me?”
Hij lachte weer, iets luider dan daar net,”Ja, hoe zou dat kunnen veranderd zijn?”
Ik haalde mijn schouders op en hij drukte terug een kus op mijn hoofd. Ik schrok op uit mijn gedachten, staarde hem verrast aan.
“Je voelt warm…” mompelde ik verbaasd, drukte mijn hand tegen zijn wang. Hij trok zijn mond in een glimlach en knikte,”Ja, jij voelt niet meer zo warm aan als toen…”
“ach, ik probeer me ze cool moegelijk te houden…” mompelde ik en drukte me tegen hem aan. Hij gromde, ik liet hem los en hij spande zijn spieren op.
“je bent sterker dan ik…” lachte hij. Ik keek gefascineerde naar mijn eigen handen, verbaasd van de kracht die ze hadden. Ik kon het bijna voelen, mijn spieren zien opspannen onder mijn witte huid. Ik keek terug naar hem,”Hoe zie ik er uit?”
“Perfect…” prevelde hij tegen mijn huid aan en lachte weer.
Ik hoorde Alice binnenkomen, gevolgd door Edward, Bella en Jacob. Ik liet Jasper met tegenzin los en glimlacht naar hun.
Ik beet op mijn onderlip, keek naar Jasper en hij knikte. Ik sprintte naar Jakey toe, sneller dan ik gewoon was. Ik bleef als bevroren staan, hij lachte,”Je ziet er eng uit en je bent te snel!” mompelde hij en drukte een kus op mijn voorhoofd. “Hou jij nog van me?”
Hij lachte, waarom lachte iedereen als ik dat vroeg.
“Tuurlijk!”
Ik keek naar Edward, die ook knikte en een lach op zijn gezicht toverde. Mijn blik bleef handen bij Alice, haar fascinerende glimlach op haar gezicht. Ik liep naar haar toe, bleef een paar centimeter van haar staan en probeerde naar haar te glimlachen.
“Het spijt me…” mompelde ik. Ze lachte en gooide haar armen om mijn nek. “Ik zou jou moeten bedanken. Je gaf je eigen leven om dat van mij te redden.”
Ik haalde mijn schouders op,”Ik kon je niet laten sterven, niet voor mij…”
Ze lachte, een hoog geluid dat weergalmde door de kamer.
“Het spijt me dat je je leven nu kwijt bent…” fluisterde ze. “Wat? Ik leef nog en voel me beter dan ooit. Voor eeuwig!”
“Ja, dat was moeilijk uit te leggen aan je ouders. Het hele verhaal hebben ze gekregen, zelf dat van Jacob. Die zich helemaal uitleefde daar in.”
Ik keek hem aan vanuit mijn ooghoeken en lachte bij het zien van zijn brede grijns. Jasper schraapte zijn keel en trok de aandacht van iedereen weg. zijn ogen glansde en zeiden meer dan woorden konden. Ik wou terug omkijken naar de andere, maar ze waren al weg.
“Is ze oké?” mijn vaders stem weerklonk vanaf de trap. “Misschien moet u dat maar even niet doen…” lachte Edward. “Het gaat er wild aan toe gaan…” lachte een andere. Ik keek naar jazz,”Is Emmett hier?”
“Iedereen is hier. Ze bespraken alles met je ouders, maar ik vraag me iets af…”
Ik fronste; “Heb je geen dorst…”
Als een vulkaan schoten vuurkolken door mijn keel, brandde en lieten hun tekens achter. Ik had geen gehad tot hij er over begonnen was. Nu was alles veel erger. Ik keek hem kwaad aan, hij grinnikte,”Sorry, wil je jagen.”
Ik wou mijn hoofd schudden, maar de klokkende vlammen was sterker, dus knikte ik. Hij grijnsde weer, nam mijn hand, drukte snel een kus op mijn lippen en sprong uit het raam.