13. Home here.

Nieuwsgierig volgde ik Jessica en vroeg me af wat er was dat haar zo blij maakte. Ik wilde het weten, want ik kende hier niets. En dan besliste ik dat ik het net zo goed kon vragen. 'Eu. Jess?' 'Ja?' vroeg ze toen ze me nog altijd meetrok. 'Wat is er, Rose?' 'Hoe komt het dat je zo blij bent?' Ik glimlachte even, om te laten zien dat ik wél wilde dat ze blij was. 'Oh Roseline, het zal zo geweldig zijn.' taterde ze op hondermale versnelheid.'Ik ga je jouw kamer laten zien, alhoewel het eerder een huisje is. Het is geweldig, Roseline. Je zal het echt geweldig vinden.' Ik concentreerde me al lang niet meer op haar getetter maar probeerde haar woorden te ontleden. Oké, misschien. Neen, ik kende haar niet, zij kende mij niet. Ik kende alleen maar pap goed. Maar Jessica liet me niet los en rende bijna ergens naartoe. En dan zag ik een 'huisje' zoals de andere kinderen. Maar het was anders. Het was lief, het was schattig. Snel ging ik naar binnen en zag een grote ruimte. Een ruimte waar veel licht binnen kon en waar een groot wit bed stond. De kamer was gekleurd met pastelkleuren en had een bureautje en gewoonweg alles wat ik nodig had. Mijn koffers waren gesetteld op het bed. Mijn mond viel open. 'Mooi heh?' Jessica glimlachte warm. Ik knikte, nog altijd met open mond. 'Je mam heeft dat gedaan.' Ze glimlachte terug. 'Ze houdt van je.' Ik begreep het niet. Alex en Natasha hadden verteld dat het bij hen gebeurd was, maar de goden waren weg bij hun kinderen. 'Ze houdt heel veel van je, en ze mist je.' Jessica aaide over mijn hoofd. 'Dat zegt ze.' Ik ging met mijn hand over het gladde hout van het bureautje en fluisterde haar een bedankje. In mijn hoofd zag ik een vrouw met hetzelfde blonde haar glimlachen. 'Wow.' Dit was de doorslag dat dit alles echt was. Dit kon niet zomaar gemaakt worden. Het waren - professionals. En iets zei me dat de bloemen die er stonden altijd goed bleven en nooit verwelkten. 'Is Roseline er?' een mannelijke lage stem klonk opeens bij de deur. 'Ja.' zei Jessica.' Ze is klaar om u te ontmoeten.' Ik draaide me om en hield mijn gil in door mijn handen op mijn mond te drukken. Dit kon niet, dit kon écht niet. Goden oké dan. Maar dit?