Hoofdstuk 5

Hij leek me te begrijpen. 'Oké, natuurlijk.' zei hij.'Jij bent hier de baas.' Hij liet terug zijn schattige glimlach zien. Ik smolt. Snel wierp ik een blik op mijn hand om te checken dat ik niet echt aan het smelten was. Gelukkig. Mijn huid werd niet vloeibaar. 'Wel-eu.' ik stond recht om zijn warmte niet te voelen. Mijn hart werd niet gewend aan de plotselinge koudte omdat hij niet meer zo dicht was maar ik negeerde het. Ik probeerde het te negeren, beter gezegd. 'Jij slaapt in de zetel.' Ik maakte duidelijk dat hij niet bij mij in bed kon slapen. Hij begreep het. 'Oke.' zei hij en checkte de zetel waar hij in zat. 'Dat is goed, alles is goed.' Ik kon een glimlach niet verbergen:'Dan haal ik wel even een laken.' 'Dankje, echt dankje.' Hij leek het te menen. Snel ging ik naar mijn slaapkamer en ging op zoek naar een laken. En ik vond het. Even stond ik stil. Wat zou er gebeurd zijn als ik mijn hoofd niet had weggetrokken? Zouden we dan gekust hebben? En wat moest ik dan doen? Een rilling ging door mijn lichaam en ik huiverde. Ik wist het niet. Met het laken liep ik terug naar hem, William. Zijn gezicht klaarde opeens weer helemaal op wanneer hij me zag en ik het laken aan hem gaf. Hij legde zijn hand op demijne; warm en er ontstond een soort spanning tussen ons die ik niet kon beschrijven. 'Ik weet dat dit moeilijk is.' zei hij en keek me aan.'En ik apprecieer het enorm dat je het doet. Geweldig bedankt.' Hij raakte eventjes zachtjes een lok haar van me aan die uit mijn knot was ontsnapt. 'Het is niets.' zei ik met weinig adem. 'Wel.' hij zuchtte. 'Dan ga ik maar slapen.' En hij trok zijn tshirt uit. Ik wist niet wat ik zag, waarom deed hij dat? Wilde hij me helemaal gek maken? Stil staarde ik naar zijn buik en borst, die tegelijkertijd op een manier er zacht, lief uitzagen maar ook bikkelhard van de spieren; blokjes. Sixpack. Ik bleef maar staren tot hij niet op zijn gemak heen en weer schuifelde. Mijn blik viel terug op zijn gezicht en zijn ogen keken me aan, ongemakkelijk. Tuurlijk, hij dacht natuurljik dat ik gek was omdat ik zo naar een vreemde keek. 'Sorry.' zei hij opeens en hij wilde zijn shirt terug nemen. 'Laat maar.' zuchtte ik beschamend. 'Ik ben toch weg. Slaapwel.' 'Slaapwel, Lauryn.' Slapen ging niet zo gemakkelijk. Tot in het holst van de nacht bleef ik napiekeren over mijn beslissing, de bijna-kus, zijn lichaam. En toen ik sliep had ik een rare droom van ìets, bijna niets, maar toch iets zodat het een nachtmerrie was tot ik overstapte op niet-dromen.