[2.7] The Transformation

Ik word terug neergezet. “Zo snel krijg je me niet, wat denk je wel?” grijnst het meisje nog een keer met haar vleugels klapperend. “Kom. Er is werk aan de winkel.” Met mijn mond open kijk ik hoe haar vleugels zich terug trekken. Ze neemt mijn hand vast en trekt me mee naar beneden. Ze neemt uit een zakje van haar jurk een sleutel en past die op de voordeur. Ze doet hem open en trekt me mee, de straat op in de duisternis.

Uiteindelijk stoppen we bij een afgelegen vijvertje met enkele bomen rond. Het enige licht dat hier komt, is van een lantaarnpaal bij een bankje. De lantaarnpaal is zo oud dat het een wonder is dat hij het nog doet. Ze leidt me naar het bankje en gaat zelf zitten. Ze klopt een keer naast haar als teken dat ik daar moet zitten. Ik volg haar voorbeeld en heb nu kijk op het water. Het water glinstert een beetje. Het reflecteert het beetje licht van de maan, maar ook van de lantaarn.

“Jij vraagt je zeker nu een heleboel dingen af, niet?” Zegt ze uit het niets. “Hoe …” ik krijg geen tijd om mijn zin af te maken. “Dat was een retorische vraag.” “Wat is een retorische vraag?” Ze rolt met haar ogen. “Mia, jij hebt nog veel te leren.” Ze staat op. “Kom. Volg me.” Ze loopt wat verder. Ik loop snel naast haar. Met het weinige licht van de lantaarn lijken zelfs haar schaduwen moordlustig. Kan ik haar vertrouwen?
“Mia, ik ben Kiara, een Engel des Doods, ooit van gehoord?” Ik knik nee. “Een Engel des Doods is een brenger van, tja, de dood. Wij kunnen kiezen of iemand zijn tijd vroegtijdig stopt op aarde. We volgen de persoon enkele dagen. Als je conclusie is dat ze een zielig leventje leiden, dat ze dood beter af zijn. Dan komen we echt in beeld.” Haar ogen kijken me bloeddorstig aan. Ben ik nu aan de beurt?