Chapter #11.

# Riley

’Hi Riley!’ zegt Megan en ze komt lachend voorbij. Ik kijk verbaasd naar Taylor die haar schouders ophaalt. ’Hi?’ zeg ik aarzelend. ’En ben jij een goede danser?’ vraagt ze geïnteresseerd. ’Anders zou ze hier niet zijn hé’ antwoordt Taylor voor me. ’Vroeg ik jou wat schat? Nee toch? Ik had het tegen Riley.’ Ze kijkt me indringend aan. ’Wel?’ ‘Ik ik weet niet. Ik denk het wel’ stotter ik. ’Waarom laat je ons niet zien wat je in huis hebt?’ vraagt ze dan. ’Ik wacht liever op de leerkracht’ zeg ik. ’Wat jij wilt.’ Ze kijkt me nog even aan en loopt dan naar de andere kant van de zaal. ’Negeer haar maar, ze kan niet tegen concurrentie’ zegt Taylor.
’Is dát?!’ Een meisje naast me, dat enkele seconden geleden nog hevig aan het dansen was op de muziek, staart met grote ogen naar de deur en het ziet er naar uit dat ze elk moment flauw kan vallen. ’Wat heeft zij?’ vraag ik verbaasd aan Taylor. ’Het lijkt erop dat één van Kevins broers hier is’ antwoordt ze nonchalant. ’Ben jij toch wel droevig dat het Kevin niet is hé?’ vraag ik plagend. Ze kijkt snel weg en gaat verder met dansen, ik volg haar voorbeeld en na een tijdje merk ik op dat we de enige twee zijn. Ik voel een paar ogen op mij branden en draai mijn hoofd om te kijken. Mijn ogen ontmoeten twee paar bruine ogen die horen bij een knappe jongen met bruine krullen. Hij kijkt me gefascineerd aan en glimlacht wanneer hij opmerkt dat ik naar hem kijk. Verward glimlach ik terug en ik ga verder met dansen. Ik merk dat hij nog steeds naar me kijkt en voel me zeer ongemakkelijk. Na een halfuur is de les gedaan en ik laat me buiten adem op de grond vallen. Ik ga op mijn rug liggen en spreidt mijn armen in de hoop wat verkoeling te krijgen. ’Komaan kind, naar buiten anders brand je nog op’ lacht Taylor. Ze trekt me recht en nadat ik mijn spullen bij elkaar heb gezocht, lopen we naar buiten.
’Ooh ik had je niet gezien’ roept Megan en ze houdt haar hand voor haar mond. Toch zie ik de grijns die ze probeert te verbergen. ’Natuurlijk niet, jij ziet alleen jezelf’ neemt Taylor het voor me op. Ze duwt Megan aan de kant die verontwaardigt wegloopt. ’Een sorry is teveel gevraagd zeker?!’ roept Taylor nog, maar Megan doet alsof ze haar niet hoort. ’Gaat het?’ vraagt Taylor. Ik knik zachtjes. ’Bedankt’ Ik probeer recht te staan, maar zodra ik op mijn pols steun, schiet er een pijnscheut doorheen. ’Au!’
’Hier’ zegt de jongen van daarnet en hij reikt me een pakje ijs aan. ’Dankje’ zeg ik verbaasd. Hij helpt me recht en ik duw het pakje op mijn pols. ’Ik ben Nick’ ‘Riley’ Ik druk het pakje wat dichter tegen mijn pols en trek een pijnlijk gezicht. ’Ik denk dat je daar beter mee naar de ziekenboeg gaat.’ ‘Zo erg zal het wel niet zijn. Toch?’ Ik kijk angstig naar Taylor. ’Gewoon om er naar te laten kijken Riley. Het zal wel niets zijn, maar je moet gewoon even je pols laten checken. Als danseres moet je met zoiets heel voorzichtig zijn.’ Ik knik en volg haar met tegenzin. ’Nog eens bedankt’ zeg ik tegen de jongen en hij glimlacht.