12. Natasha

Een meisje met dezelfde textuur en dikte van het haar van Alex draaide zich om van een groep meisjes en ging naar haar broer toe. 'He Natash.' zei Alex opgelaten.'Dit is Roseline, ze is nieuw hier en ik stelde voor om haar de campus rond te leiden. Het was eerder een mededeling dan een vraag aan Natasha maar hij wilde het als een vraag laten overkomen. Daarom werd de zin op het einde een beetje hoger, net als een vraag. 'Hoi.' zei Natasha warm.'Hoi Roseline, leuk dat je hier bent. Dus je bent nieuw?' Ik keek haar glimlachend aan, ze was aardig. Natasha had lichtbruin haar, stijl en dik net zoals dat van Alex en ook de pure chocolade-kleurige ogen. 'Ja, ik ben nieuw.' zei ik lachend. 'En leuk dat je ook hier bent.' Natasha grijnsde en opende haar mond, klaar om iets te vragen maar Alex was haar voor : 'Roseline is de dochter van Aphrodite, cool heh?' Natasha zuchtte en haar broer irriteerde haar aanzienlijk. 'En ik heb verteld dat wij de kinderen van Apollo zijn.' ging Alex verder. Natasha knikte. 'Dus jullie zijn broer en zus?' vroeg ik en vergeleek de twee. Zòveel hadden ze niet hetzelfde, maar niet alle broers en zussen leken zo op elkaar. 'Alex is mijn half-broer, eigenlijk.' zei Natasha.'We hebben elkaar hier leren kennen, dat was wel opeens raar.' Alex knikte en ik kon het mij voorstellen. Dat was niet waar ik aan wilde denken; het kòn zijn dat ik half-broers en zussen zou kunnen hebben. Ik slikte en Alex begon snel te praten, omdat hij het zag:'Wel, dan zullen we je rondleiden.' zei hij met een grote smile. Ik keek hen alletwee aan en knikte. Op de campus was het niet net als de stad die ik gewoon was. Het was ouderwets en Grieks, maar ook mooi. Ik voelde dat ik van de Griekse kenmerken hield, het zat in mijn bloed. De campus had een hoofgebouw en hutjes of kleine huisjes voor de kinderen-tieners. Sommige Goden hadden die zelf gemaakt voor hun kinderen, verklapte Natasha en aan haar uitdrukking te zien, was dat bij haar het geval. Er was veel groen en een giga-meer dat zich over het terrein uitstrekte. Ook je vechttechnieken werden getraind net als je krachten, zeiden Alex en Natasha. We moesten tegen elkaar vechten om te oefenen dat als we ooit in gevaar zouden komen, we onzelf konden redden. Ik begon Alex en Natasha echt aardig te vinden. Ze waren grappig en vriendelijk. Na een hele tijd te staan praten klonk een stem, die ik natuurlijk herkende. 'Roseline, o, daar ben je.' Ik draaide me om. 'O, Jessica. Dit zijn Alex en Natasha. Jongens, dit is Jessica.' 'Hoi' zei Jessica lachend en Alex en Natasha 'Hey Jessica.' 'Roseline?' Jessica keek dolgelukkig. 'Er is iets wat je wilt zien, zeker weten.' Ik zei Alex en Natasha gedag en ging met haar mee, nieuwsgierig.