Show must go on... >2<

Outside the dawn is breaking. But inside in the dark I'm aching to be free.

Het liefst zou ik nu terugrennen en mijn oren voor dat afschuwelijke gegil bedekken. Was het maar gewoon stil.
Na het intronummer verwelkomde ik de fans. Gewoon alsof het allemaal een groot feest was.
'Hallo iedereen...' mijn gebruikelijke praatje. En toen: 'Vier dit concert alsof het de laatste is. Geniet ervan!' Ik zag een paar meiden huilen van geluk. Straks zouden die tranen wel ergens anders van komen, bedacht ik me. Ik keek naar Tom. Hij was me al de hele tijd in de gaten aan het houden. Vanavond vertellen we het. Tom wist wat ik dacht en knikte. We gingen verder met de rest van wat op het programma stond en al snel naderde het einde. Ik voelde de misselijkheid in me opkomen. Aan de ene kant wilde ik dit helemaal niet vertellen, maar aan de andere kant moest ik het.
Gustav, Georg en Tom kwamen naar me toegelopen en legden hun handen op mijn schouders. Juist... ik mocht het natuurlijk weer gaan vertellen. Ik zuchtte.
'Lieve, lieve fans,' begon ik en mijn stem brak. Gegil. 'Er is iets heel belangrijks wat we jullie moeten vertellen.' Ik keek de zaal rond en zag duizenden ogen op me gericht. Allemaal waren ze nog even opgewonden. Nu ging ik niet alleen mezelf pijn doen, maar ook deze mensen. Het werd al iets stiller. 'Ten eerste hoop ik dat jullie er allemaal van hebben genoten.' Nog harder gegil dan eerst.
'ZUGABE!' hoorde ik een paar mensen roepen. Ik glimlachte flauwtjes.
'Maar... wat we dus eigenlijk willen vertellen...' Het werd stiller. Ik haalde diep adem en verborg de tranen die opkwamen. 'We hebben een aantal fantastische jaren gehad. We hebben daar hartstikke van genoten, maar ook wat tegenslagen gekomen. En nu zijn we op een moment gekomen... dat we niet meer verder kunnen.' De zaal was op slag stil en de spanning was haast voelbaar. 'Het spijt ons...' fluisterde ik en toen vertikte mijn stem het ook maar één woord uit te spreken.
'Wij nemen hierbij afscheid van jullie,' nam Tom het over. Toen was het stil en begon iedereen te huilen. Ik wist niet wat ik moest doen en pakte de microfoon weer vast.
Onwennig begon ik zachtjes te zingen.
Keiner weiß
wies dir geht
Keiner da
der dich versteht
Der Tag war dunkel
und allein
Du schreibst Hilfe
mit deinem Blut
obwohl es immer wieder wehtut
Du machst die Augen auf
und alles bleibt gleich

Ich will nicht störn
und ich will auch nicht zu lange bleiben
Ich bin nur hier um Dir zu sagen

Ich bin da
wenn du willst
Schau dich um
dann siehst du mich
Ganz egal
wo du bist
Wenn du nach mir greifst
dann halt ich dich

Verder kwam ik niet en dat was ook niet meer nodig.