Show must go on...

Inside my heart is breaking, my make-up may be flaking, but my smile, still, stays on...
Ik staarde naar de spiegel. De persoon die ik ooit was, was verloren gegaan. Langzaam deed ik mijn make-up op en staarde naar mijn eigen bruine ogen. Exact hetzelfde als die van mijn broertje. Het enige verschil was dat die van Tom nog leger waren. Er moest gewoon iets aan veranderd worden. Het kon zo niet verder. Ik liep naar de deur van Tom's kleedkamer. Ik opende hem voorzichtig en keek door de kier. Hij zat voor de spiegel. Ik zag de wallen onder zijn dofstaande ogen. Ik zuchtte.
Ik zag een koek op tafel liggen. Ik probeerde me te herinneren wanneer ik voor het laatst gegeten had. Dat moest vanochtend zijn geweest... En nu was het... inderdaad... half negen 's avonds. Het viel me nu pas op dat ik licht in mijn hoofd was.
Gustav en Georg hoefde ik niet te chekken. Die voelden zich wel oké... Ik wilde terug lopen naar de deur van Tom, maar voordat ik hem open kon maken, zakte ik door mijn benen en zag niks.
'Bill!' hoorde ik Tom bezorgd roepen. Mijn broertje... Mijn lieve, grote kleine broertje. Hij was bezorgder over mij dan over zichzelf.
'Wat is er Tom?' vroeg ik
'Godzijdank! Je bent weer bijgekomen! Je viel flauw. Gaat alles goed?' vroeg hij.
'Ja... Ik heb gewoon te weinig gegeten.' Tom pakte snel de koek die ik toenet op tafel had zien liggen. De felbegeerde koek die Tom mij nu dwong te eten. Ik nam voorzichtig een hapje. Mijn maag kwam in opstand, maar ik nam nog een paar happen. Ik rende naar de wc om vervolgens alles weer uit te kotsen.
'Bill!' riep Tom nu nog bezorgder uit.
'Nee Tom, het gaat goed... Dit overkomt me wel vaker...' zei ik. Tom voelde aan mijn klamme voorhoofd.
'Misschien moeten we het concert maar afzeggen...'
'Nee, nooit!' protesteerde ik. 'Show must go on!'
'Weet je het zeker?' vroeg Tom voorzichtig. Ik knikte. 'Heel, héél zeker?'
'Ja Tom!' snauwde ik. 'Ik weet het héél zeker. En nu aan het werk. Over een halfuur moeten we op en dat duurt zeker tot 12 uur en daarna hebben we nog een of andere afterparty, dus actie!'

Eigenlijk had Tom gelijk. Rust zou mij en hemzelf zeker geen kwaad doen. Sterker nog, het zou voor hem waarschijnlijk wonderen verrichten. In ieder geval een wonder voor een week.

Tom was gekwetst dat voelde ik. Maar we moesten nu iets doen. Ik zou het vanavond gewoon aan de fans vertellen. Of zij, onze familie, onze vrienden of die belachelijke platenmaatschappij het er nu mee eens was of niet. Het kón zo niet langer. En later zou Tom mij waarschijnlijk héél dankbaar zijn. Gustav en Georg ook. Ik wist dat zij het ook niet aankonden dat hij zoveel leed. En om mij maakten ze zich ook zorgen. Ik zuchtte. Samen met Tom liep ik naar het podium. Iedereen stond klaar. Tom checkte zijn gitaren die hij nodig had en toen was alles klaar.
Vanbinnen huilde mijn hart en brak het in duizend stukken bij het idee aan wat er vanavond honderden dromen kapot zou maken. Ik voelde een traan opkomen en mijn make-up in mijn ooghoeken liep een beetje uit. De dikke laag foundation die ik op had, ook al was ik een jongen, was alleen maar om te verbergen hoe wit en mager ik eigenlijk was geworden.
Ik zette een voet op het podium en zette mijn neppe glimlach weer op.

vervolg?? Dit wordt een kort verhaal