6. The rose

'Ik-eu. Jessica, dat is niet nodig.' Ze trok me mee naar ergens in de tuin en haalde een bloempot tevoorschijn. 'Jawel, jij moet het geloven.' Ik zuchtte en genoot van de zon die warm op mijn lichaam scheen en me opwarmde. 'Ziezo.' Jessica had een beetje potgrond in de bloempot gedaan en ik zag dat pap vanaf een afstandje toekeek. 'Roseline?' Jessica trok mijn aandacht en ze liet me een zaadje zien. 'Dat is een van de zaden van de roze roos. Ik stop deze in het potgrond en je ziet, hij groeit niet.' 'Natuurlijk.' zei ik en was verbaasd dat ze dat zo precies niet weet.'Dat duurt lang voor er een echte roos groeit.' 'Ja.' beaamde ze en keek me aan. 'Nu. Je krachten zijn nu wat minder omdat je ketting, die van je moeder weg is. 'Wat?' Ik voelde aan mijn hals en ondanks het prikken was het kettinkje weg. 'Hades dacht dat hij zo macht zou krijgen, maar dat is alleen bij de juiste persoon het geval. En op het kamp zal je meer kracht krijgen door. Nou ja, laat maar.' 'Wat moet ik nu doen?' Ik keek haar aan. 'Ik wil dat je je ogen sluit en je heel hard concentreerd dat de roos nu volgroeit.' Ik deed het maar wist dat het niet zou lukken, dat kon niet. Ik sloot mijn ogen en spreidde mijn hand over de bloempot. Groei, dacht ik en zag het beeld van een perfecte roze roos voor me, groei. En dan schrok ik want zachte bladeren groeiden tegen mijn hand. En ik opende mijn ogen. 'Huh?' Een volmaakte roze roos stond fier in de potgrond en Jessica glimlachte. 'Geloof je me nu?' 'Ik geloof het wel.' Ik keek haar aan en een gevoel van blijschap ging door me heen. Kon het wel? Was het wel echt? Ik? De dochter van Aphrodite? Echt? Ik perste mijn lippen op elkaar. Het kon niet anders. 'Roseline, wil je je kleren en spullen nemen? Je moet hier weg, hier is het te gevaarlijk.' Ik knikte, nog in de shock dat ik ontdekte wie ik eigenlijk was. Ik was gelukkig, ik wist eindelijk mijn afkomst en wie en wat mijn moeder was. 'Ik-eu.' 'Hades.' fluisterde pap en een blik van angst van hem raakte mijn blik. 'Ik, waarheen?' 'Ik vertel het nog.' beloofde Jessica. Ik knikte en ging met pap mee. Ik kon het maar niet geloven.