Hoofdstuk 35

Dezelfde dag- 19.00

Lauryn pov.

Met mijn hart gevuld met kloppende pijn probeerde ik me oppergeconcentreerd te houden op de danspasjes. Alles moest perfect zijn, perfect gaan nu. Al snel begon ik op de tippen van mijn tenen rond te draaien en deed mijn ogen toe, om niet te hoeven fixeren op een enkel punt. Ik voelde hoe de lerares langs me liep om me te keuren en me te verbeteren als ik het fout zou doen. Maar nu was ik heel perfectionistisch ingesteld. En dan. Mijn hart begon terug pijn te doen en het beeld van zijn teleurgestelde gezicht stond op mijn netvlies. Ik identificeerde het. Zijn blauwgroene ogen keken naar me met bezorgdheid en de twinkels waren verdwenen. Zijn ene mondhoek stond naar beneden, de andere niet. Dat wilde zeggen dat hij niet wist wat hij moest doen en met zijn handen had hij me willen tegenhouden. Maar iets in zijn gezicht, iets hield dat tegen. Omdat ik zo hard aan hem aan het denken was, kon ik me niet meer concentreren op mijn draaiingen en daar kwam het, met een plof viel ik op de grond. Een stekende pijn kwam in mijn enkel en ik kneep mijn ogen samen. Ik strekte mijn been, de pijn verdween niet. 'Lauryn?' de danslerares keek me bezorgd aan. 'Gaat het een beetje, meisje?' Ik haalde mijn schouders op. 'Niet echt goed.' gaf ik toe. 'Dat dacht ik al.' zei ze moederlijk. 'Want het is niet eens dansles.' 'Ik moest mijn zinnen verzetten.' 'Dat begrijp ik.' Ze raakte mijn enkel aan: ik kreunde van de pijn. 'Verstuikt.' zei ze en keek me aan. 'Moet ik je naar huis brengen?' 'Neen, het gaat zelf wel.' zei ik en stond recht. Het deed pijn maar het ging. Ik mankte naar buiten met mijn zak. 'Toch bedankt.' Toen ik buiten was, hield ik adem. Waarom dacht ik aan hem? Dat zou niet mogen. Ik zuchtte en liep verder, met mijn handen in de zakken van mijn jas die ik net had aan gedaan. Toen ik een hoek omliep, bleef ik staan. Oh neen, heh. Het was William die daar zat in het donker, met zijn hoofd op zijn knieën voor zich uit te staren. Dan wilde hij toch geen medelijden wekken. Hij had nu echt niets meer. En dat kwam omdat hij me mijn spullen teruggaf. Mijn hoofd vertelde me om weg te gaan en niet naar hem te gaan. Maar ik ging toch naar hem toe, medelijden vulde mijn hele lichaam. Misschien. 'He.' zei ik tegen hem.