1.3 De Aankomst

Twintig minuutjes later was alles klaar voor vertrek. De koffers en instrumenten waren ingeladen en de jongens konden niet wachten om voor de eerste keer in hun leven naar Antwerpen te gaan. Ook Jolien was heel enthousiast om een rondleiding door Antwerpen te geven, het was immers haar thuisstad en daar was ze ook heel trots op. Alles leek vlekkeloos te verlopen, tot op het moment er besloten moest worden wie er achter het stuur van het minibusje zou kruipen.
‘Laat het rijden maar aan mij over’, knipoogde Eric, alsof hij de beste chauffeur van de bende was.
‘Ik ben bekend in Antwerpen, ik rijd’, kaatste Jolien meteen terug. Ze had nog maar een jaar haar rijbewijs, maar meneertje America moest niet denken dat hij de sleutels zou krijgen.
‘Jolene, toe nou, je weet best dat ik een veel betere chauffeur ben, geef die sleutels nou maar hier’, antwoordde Eric op zijn beurt liefjes, waarna Kirsten haar wenkbrauw optrok. Die jongen had lef.
‘Het is Jolien en nee, ik rijd.’ Met een kwade blik stampte Jolien naar de bestuurderskant en liet ze Eric beduusd achter. Jason en Del gniffelden zachtjes en met een grote grijns ging Kirsten naast Jolien zitten. In een discussie liefjes tegen Jolien gaan praten alsof ze een klein kind is en haar dan nog Jolene noemen, is het laatste wat je moet doen.

De hele weg naar Antwerpen praatten Kirsten en Jolien vrolijk over van alles en nog wat. Het hele gesprek verliep in het Nederlands, zodat de drie Amerikaanse jongens niet mee konden volgen. Een straf voor Eric, omdat hij zo onrespectvol was bij het kiezen van de bestuurder. Eric dacht even slim te zijn en besloot te smoezelen met Del en Jason. Er was maar één probleem: Kirsten en Jolien verstonden Engels.
‘Wie denkt ze wel dat ze is?’ zei Eric kwaad. ‘Ik bedoel, ze komt nog maar net uit haar luier en dan gaat zij me bevelen geven en me de les lezen?’
‘Eric, Jolien verstaat evengoed Engels hoor’, gilde Kirsten vrolijk. Wat was het ook een eitje.
‘Crap.’