Hoofdstuk 53

Lauryn pov

Snel en nog bang liep ik met grote stappen over het grote stenen plein met mijn tas dicht bij me, mijn danskleren. Vlug liep ik door. Ik wilde snel in de warme danszaal zijn en dansen om mijn zinnen te verzetten. En niet hier zitten ronddwalen. Mijn ouders waren deze ochtend erg bezorgd geweest om mijn doen maar het kon me nu echt niet schelen. Ik was kwaad op mezelf dat ik het gisteren had laten gebeuren en kwaad omdat ik ondanks alle andere gevoelens de vlinders in mijn buik nog altijd voelde gonzen. En dat mocht niet, bedacht ik me. 'He.' een stem die ik niet kende sprak achter me. Het was honingzoet en klonk ongemakkelijk. Maar ik was er zeker van dat die stem niet tegen mij sprak. Wie wilde er nu tegen me praten? Het bange, ongelukkige meisje. En ik liep nog sneller verder, vechtend tegen mijn tranen, met stappen van bijna een meter. 'He, wacht eens even.. meisje..euh.. Lauryn!' De onbekende stem begon klaarblijkelijk te lopen om mij in te halen want die iemand legde na even zijn of haar, maar ik dacht zijn, hand op mijn schouder. Oké, het was dan toch tegen mij. 'Wàt?' vroeg ik scherp en draaide me om om zijn gezicht te zien. Maar toen viel mijn mond open. Zijn donkerblonde haar wiegde zachtjes mee met het briesje en zijn blauwgroene ogen stonden bedeist maar op de een of andere manier blij. Ik bleef maar in zijn ogen kijken en een vage glimlach verscheen om zijn lippen. Wacht, neen. Stop. Dit kòn niet. Hij had van mij gestolen en dan mocht dit niet gebeuren. Na een lange tijd staren, wonnen mijn hersenen het van mijn hart. 'Wat wil je van me?' gilde ik en mijn stem sloeg over. Mensen keken, net zoals ik wilde. Hij keek me geschrokken aan: dit had hij duidelijk niet verwacht. Ik draaide me om en wilde met grote passen wegbenen. 'Nee, wàcht!' riep hij nu wat banger.'Ik heb iets van jou.' Ik stopte, net als enkele toeschouwers die wilden volgen wat er zich afspeelde. Mijn lippen perste ik op elkaar en draaide me terug om naar hem. 'Ik wil niets met je temaken hebben.' fluisterde ik zachtjes en keek hem vastberaden aan. 'Maar.' Hij keek me ook aan, vastbesloten om me tegen te werken. Hij nam opeens mijn twee schouders vast en slike. 'Oké. Ik weet wat ik en mijn vrienden hebben gedaan en ik schaam me enorm hard.' zijn warme adem sloeg in mijn gezicht. 'En ik begrijp het als je me haat en me nooit meer wil zien. Of me aangeeft bij de politie. Dat begrijp ik volkomen.' 'Dat heb ik niet gedaan.' zei ik plotseling zachtjes, ik wist niet waarom ik dat tegen hem zei. Zijn ogen vulden zich met oprechte hoop. 'Maar ik héb echt spijt. En dit is allemaal van jou.' hij duwde een plastic zak in mijn handen. 'Wàt?!' Alles zat erin: mijn gsm, ipod, geld enzovoort. Ik keek hem aan met een vragende blik. Maar een woord van bedank kreeg ik niet over mijn lippen. 'Hoe?' 'Laat dat. Sorry. Dat moet ik wel even zeggen.' Hij glimlachte zijn witte tanden bloot. 'Oke.' zei ik en wilde weggaan met de spullen maar hij greep mijn pols vast. 'Wat nou?' ik keek hem terug aan. 'Ik wil het goedmaken. Het uitleggen.' 'Waarom zou ik meegaan?' 'Ik-eu. Ik heb alles teruggegeven en heb alles verraden daardoor.' 'Oh.' Dàt kwam onverwacht. 'Ik kan zowiezo niet. ik moet weg.' En wees naar mijn trainingstas. 'Dan ontvoer ik je wel even.' zei hij met een schattige grijns.