1.2 De Aankomst

Del, de gitarist van het bandje, bleef een beetje op de achtergrond. Slaperig wreef hij over zijn capuchon, waarna hij een grote geeuw slaakte. Voorzichtig keek Jolien hem aan. Hij was met zijn zevenentwintig jaar de jongste van de groep en tevens slechts vier jaar ouder dan Jolien. Hij gedroeg zich meestal als een god en daar kwam hij elke keer weer mee weg. Het fascineerde Jolien, terwijl het haar tegelijkertijd ook afschrikte.
‘Cheetah, zorg maar dat je zo meteen niet in slaap valt in de auto, straks heb je een jetlag!’ met deze woorden besloot Kirsten het initiatief te nemen, waarna Del een magere glimlach op het gezicht toverde. Zuchtend deed Jason teken dat hij wat vriendelijker moest zijn en met tegenzin begroette Del de twee meisjes voor hem met een knuffel.
‘Zullen we zo de rest van jullie bagage gaan ophalen, zodat we meteen naar het hotel kunnen?’ vroeg Jolien, terwijl ze al half vertrokken was. Het was niet echt een vraag, ze moesten een beetje voortdoen. Ze stonden immers al tien minuten achter op schema. Een wereldramp. Eric en Del hadden elk een gitaar in hun handen, aangezien ze die als handbagage hadden meegenomen. Nu moesten ze enkel nog de koffers en het drumstel van Jason te pakken zien krijgen.
‘Zenuwachtig?’ vroeg Eric, wanneer hij zijn arm rond Joliens schouders legde. Blozend knikte ze, waarna ze een hopeloze blik over haar schouders wierp. Tot haar grote spijt zag ze hoe Kirsten druk in gesprek was met Jason en dus niet in staat was om Jolien van Eric te redden.
‘Hoeft toch niet, het gaat vast allemaal wel goed’, vervolgde hij, waarna hij zijn hoofd tegen dat van Jolien drukte, als teken van vertrouwen. Hij deed het weer, in nog geen kwartier tijd had hij Jolien helemaal naar zijn hand gezet. Ze mocht dan wel drieëntwintig jaar zijn, toch bleef ze een zwak voor hem hebben. Hij zorgde ervoor dat ze zich weer een klein meisje waande. Door hem kreeg ze de drang om giechelend naast hem te lopen, net zoals ze vroeger in de lagere school had gedaan als ze iemand leuk vond.
‘Ja, vast wel,’ antwoordde Jolien, ‘het begin is gewoon heel stresserend. Alles is geregeld, maar er kan altijd wel iets mis gaan.’ Glimlachend wandelde ze rustig verder, wanneer ze Eric vanuit haar ooghoeken begrijpend zag knikken.
‘Komt wel goed’, glimlachte Eric, terwijl hij zijn arm van Joliens schouders deed, zodat hij zijn gitaar met zijn andere hand kon dragen. ‘Dus, hoe zien de volgende dagen eruit?’
Vol overtuigen en vertrouwen begon Jolien met het uitleggen hoe de volgende dagen zouden verlopen. Dit was haar domein, deze taak was haar op het lijf geschreven en dat zou ze laten merken ook. ‘Zo meteen gaan we met een klein busje richting Antwerpen. Even de spullen wegzetten, zodat we in Antwerpen Centrum een hapje kunnen eten. Daarna weer richting het hotel. Julie moeten vroeg gaan slapen, aangezien we morgen vroeg moeten opstaan en jullie wel moe zullen zijn van de lange vlucht en het grote tijdsverschil.’ Eric knikte even, zodat Jolien verder kon met uitleggen. Hij was inderdaad heel moe, een goede nachtrust zou wonderen doen.
‘Morgen moeten we om zeven uur opstaan, snel ontbijten en gaan we met het busje naar Trixx, zodat we alle instrumenten voor het concert al klaar kunnen zetten. Trixx is best wel groot, dus dat gaat zeker drie uurtjes in beslag nemen. Tegen de tijd dat we daar klaar zijn met opstellen, zal het wel middag zijn. Even eten en daarna een goede soundcheck. Ter plekke hebben we enkele geluidsmensen tot onze beschikking, dus dat zou allemaal zonder problemen moeten verlopen. In de late namiddag hebben jullie wat tijd voor jezelf, je kunt de stad verkennen of iets in dat genre. Kirsten en ik weten nog wel enkele leuke plekjes, jullie kiezen dan maar wat jullie willen. ’s Avonds het concert, even socializen met de trouwe fans en dan weer het busje in.’ Jolien ging helemaal op in haar element, ze had alles perfect geregeld en nu ze zichzelf kon bewijzen, ging ze er ook voluit voor.
‘Gaan we dan recht naar een hotel, of rijden we eerst nog naar Nederland?’ vroeg Eric belangstellend. Hij vond het heerlijk om te zien hoe dit jonge meisje vol vertrouwen over haar werk sprak, alsof ze nooit wat anders gedaan had in haar leven. Gewoon al tijdens het uitleggen van het schema bloeide Jolien helemaal open.
‘We rijden eerst naar Nederland en gaan daar op hotel. We mogen in Eindhoven pas laat in de namiddag de spullen opstellen, dus heeft het geen nut om vroeg op te staan. In principe is het dan niet erg als we pas laat in de nacht aankomen.’
‘We kunnen dus uitslapen?’ vroeg Eric met glunderende ogen. De gedachte alleen al liet hem helemaal ontspannen. Jolien knikte even en ging weer verder met vertellen.
‘Tegen de middag moeten jullie wel uit bed zijn, zodat we kunnen gaan eten. Daarna even Eindhoven verkennen, mensen naar het optreden lokken en dat soort gedoe. Tegen vijf uur mogen we de instrumenten gaan opstellen, daaropvolgend de soundcheck. Ter plekke kunnen we ook eten krijgen, dus moeten we niets meer gaan zoeken.’
Eric knikte even. ‘Is het concert in hetzelfde café als vorige keer?’
‘Ja, het is weer in de Rambler. De uitbaters waren best wel enthousiast over jullie terugkeer naar hun café, ze vonden het een heel goed optreden vorige keer. Wel spijtig dat het toen uitmondde in een gevecht tussen enkele dronken mannen, maar dat zal overmorgen vast niet weer gebeuren.’
‘Hmm, ik hoop het. Het was geen leuk zicht’, zuchtte Eric.
‘Komt wel goed’, knipoogde Jolien voordat ze verder ging. ‘Vanuit de Rambler brengen we Kirsten naar huis, aangezien ze de volgende dag weer verder moet met werken. Dat is maar zo’n half uurtje rijden en het is ook meteen in de goede richting. Bij het laatste concertje in Groot Brittannië zal ze er wel weer bijzijn, aangezien de jongens van Another Dead Hero naar het optreden komen en we hen al lang niet meer gezien hebben. Maar dat zien we wel weer als het zover is.’
‘Another Dead Hero… Is dat niet het bandje dat acht jaar geleden in ons ‘voorprogramma’ stond in de Rambler?’ vroeg Eric bedenkelijk, niet zeker wetend of hij de juiste jongens voor zich had.
‘Ja, dat zijn ze. Ze kijken er echt naar uit om ons nog een keer te zien, we hadden het heel leuk vorige keer’, antwoordde Kirsten opgewekt terwijl ze naast Jolien kwam lopen. ‘Jullie zouden hen echt eens een keer beter moeten leren kennen, het zijn echt aardige jongens.’