1.1 De Aankomst

‘Goed, ze zouden elk moment moeten aankomen met het vliegtuig. Ben ik iets belangrijks vergeten?’ Zenuwachtig hobbelde Jolien op haar benen, terwijl ze panisch haar dagschema bleef checken.
‘Nee, maak je maar geen zorgen. Alles komt wel op z’n pootjes terecht’, knipoogde Kirsten. Jolien en Kirsten waren al jaren bevriend en wisten elkaar dan ook perfect gerust te stellen in zenuwslopende situaties. Vandaag zouden de drie jongens van het New Yorkse rockbandje ‘Sex Slaves’ aankomen. Jolien had sinds kort haar eigen platenmaatschappij en zou de komende weken het Europese tourschema van de Sex Slaves verzorgen. Tien landen in tien dagen, er was dus geen tijd voor foutlopende dingen. Dit maakte haar extra zenuwachtig aangezien ze nog maar net afgestudeerd was. Op stage had ze enkel gefunctioneerd als Music Manager, maar aangezien haar platenmaatschappij Prodigy Productions nog maar in kinderschoentjes stond, had ze het geld niet om een eigen tourmanager aan te nemen. Nu zou ze dus de functie van Europese Manager en Tour Manager op zich moeten nemen, een heuse taak voor een drieëntwintigjarige vrouw.

Nog geen tien minuutjes later kwamen de drie luidruchtige jongens aan, elk met een grote koffer in de hand. Grote zonnebrillen bedekten hun ogen en de haren waren bedekt door een capuchon. Hun houding hield de andere mensen in de gate uit de buurt en tot grote ergernis van Jolien kwam Eric ook nog eens met blinkende cowboy boots aangeklakt.
‘Oh geweldig, krijgen we dit weer. Diva’s’, zuchtte Jolien gestrest, waarna ze een weerbarstige, blonde lok uit haar gezicht streek.
‘Jolene, gilde Eric vrolijk wanneer hij haar om de nek vloog. Net iets te enthousiast, naar Kirstens mening.
‘Het is Jolien en dat weet je’, zuchtte Kirsten geërgerd. Ze had wel gezien hoe Eric naar haar beste vriendin keek. Alsof Jolien zijn slaafje zou worden, een meisje dat hij zonder moeite bespelen kon. Net zoals hij acht jaar geleden gedacht had, toen hij haar voor het eerst zag tijdens een concertje in Eindhoven. Het ergste van al was dat Eric nog gelijk had ook, hij zou alles met Jolien kunnen doen. Een lieve glimlach en enkele lieve woordjes waren genoeg om haar te doen smelten.
‘Hé jongens. Goede reis gehad?’ Jolien probeerde heel professioneel te klinken, maar eigenlijk was ze te blij dat ze de jongens nog een keer zag. Het was zo lang geleden en stiekem had ze heel erg naar dit moment uitgekeken.
‘Ja, het is wel goed gegaan. Geen vertraging, het is allemaal heel vlotjes verlopen’, antwoordde Jason, de op het eerste zicht eng lijkende drummer. Grote tattoo’s bedekten zijn lichaam en een kleine neusring sierde zijn gezicht, maar onder al die versieringen was het een hele lieve jongen.
‘Drie, was het toch?’ vervolgde Jason, waarna hij Jolien en Kirsten achtereenvolgens drie kussen op de wang gaf. Kirsten knikte glimlachend, blij dat Jason niets veranderd was in die acht jaar. Het was echt een schatje. Ondanks zijn ruwe uiterlijk, was hij de meest verantwoordelijke van de drie jongens.