Chapter 1. Nobody knows

'Yo, Justin!' Ik kijk op van mijn huiswerk. 'He, Ryan.' 'Ik moet je iets laten zien.' Hij trekt me mee naar mijn computer en gaat naar youtube. 'Oké, wat dan?' vraag ik. Ryan typt iets in en klikt dan het bovenste plaatje. 'Iedereen op school heeft het over haar. Ze is een nationale beroemdheid zonder dat iemand weet wie ze is, hoe ze heet, waar ze woont enzo,' zegt Ryan. Ik kijk op het beeldscherm. "We're in heaven, covered by Mystery" staat er en bij de beschrijving staat alleen "x Mystery". Dan speelt het filmpje af en ik zie een silhouette van een meisje achter een piano, terwijl de pianoklanken de kamer vullen. Dan begint ze te zingen. Haar stem is prachtig. Aan het eind van het nummer staat mijn mond open. 'Gaaf he,' zegt Ryan. 'Ze is geweldig!' roep ik bijna uit. Ik snapte elk woord wat ze zei, het raakte me ook echt. 'En nou vroeg ik me af, kan jij haar vinden?' vraagt Ryan. 'Hoezo ik?' vraag ik. 'Omdat jij nou zo je contacten hebt. Naar haar concerten zouden echt honderden mensen komen. Je doet zoiets als wat Usher bij jou heeft gedaan.' 'Klinkt goed, maar ik weet niet wat Youtube ervan vindt,' zeg ik.

'Usher, heb jij het ook al gehoord van die Mystery?' Usher knikt. 'En ik had een idee. Als jij nou contact met haar probeert op te nemen. Jij bent iemand van haar leeftijd, jij zou haar moeten begrijpen,' zei Usher. Ik aarzel even, maar knik dan toch. 'Ik zal alles doen om haar te vinden.'

??? pov:

Weer kijk ik in de aula naar de band die op het podium staat te spelen. Dat doe ik elke keer. Waarschijnlijk kennen ze mijn naam niet. 'Oké jongens, dit is genoeg voor vandaag,' roept een muziekleraar die ze begeleid. Als ze allemaal weg zijn, sluip ik naar het podium. Buiten is het ondertussen al donker. Mijn vingers glijden over de pianotoetsen, en voorzichtig sla ik ze aan. Na een poosje begin ik zachtjes mee te zingen. Dan voel ik een hand op mijn schouder. Verschrikt kijk ik om, maar als ik zie dat het Wayne is verschijnt er een klein lachje op mijn gezicht. 'Gaan we weer wat opnemen?' vraagt hij. Ik knik. Samen maken zetten we de spullen klaar. Wayne doet het licht aan en zodra ik het rode lampje van de camera zie branden, begin ik te spelen.

Zoals gebeurt op elke normale dag, ga ik achterin de klas zitten. Alleen, in mijn hoekje. Ik wil niet eens dat er iemand naast mij komt zitten. Mensen zijn niet te vertrouwen. De leraar gaat rond of iedereen er is, en dan begint de les. 'Heb je het nieuwe nummer van Mystery al gehoord?' hoor ik een meisje naast me vragen. 'Nee, ik vind haar muziek ook een beetje soft. Misschien zou ze meer met gitaar moeten doen,' antwoordt een ander. Terwijl ik ze afluister schrijf ik muzieknoten op in mijn schrift en zet er een tekst onder. Zachtjes zing ik het en kras een paar dingen door. Dan gaat de bel. Dit was het laatste uur dus iedereen kan naar huis. Zingend loop ik naar huis. Als ik aan kom lopen rennen er een paar honden op me af. Ik knuffel ze even, waarna ik doorloop naar binnen, direct door naar mijn kamer, waar ik mijn liedjes uitwerk.