Hoofdstuk 17

Je ziet Noël lopen met Chantal en je trekt Dante mee door de mensen massa.
Je tikt op Noël’s schouder en hij kijkt verbaasd om.
Als hij ziet dat jij het bent lacht hij je toe en zegt ‘heb je Dante al kunnen vergeven venna?’.
Dante kijkt je schuldbewust aan.
Nog voor dat je antwoord stapt Chantal ineens naar voren en schreeuwt ‘waar heb je die ketting vandaan?!, die is van mij, geef hier!’.
‘die ketting heb ik haar gegeven.’ Zegt Noël rustig. Chantal was duidelijk aan het bluffen.
Chantal probeert de ketting van je af te pakken maar trekt opeens verstijfd haar hand terug. ‘omg die ketting brandt!, venna is een heks!’ schreeuw ze. Noël en Dante voelen ook aan de ketting maar zeggen dat ze helemaal niets voelen.
Chantal merkt opeens dat ze zichzelf zwaar voor schut heeft gezet, en rent weg.
Noël rolt met zijn ogen en rent achter Chantal aan. Het feest begint nu echt, iedereen is binnen (en met iedereen bedoel ik de 200 mensen die in het gebouw passen). Het is stik benauwt, en Dante neemt je mee naar buiten.
‘zeg venna je hebt me nog niet geantwoord’ , ‘ik bedoel je hebt Noël nog niet geantwoord’.
Vragend kijk je hem aan, je weet al wat hij wil vragen maar je houd niet zo van die vraag.
Je hebt namelijk gemengde gevoelens, Dante heeft niets gedaan om je te beschermen toen… nou ja… toen zijn vrienden/onderdanen hoe je het ook noemt, je pijn gedaan hadden.
Aan de andere kant heeft hij wel zijn excuses aangeboden, wat volgens Noël heel zeldzaam voor Dante is.
En Dante is diep van binnen helemaal niet zo gevoelloos als zijn daden…
Dante schud je wakker met de vraag die het begin van een nieuw verhaal kan betekenen, of juist het eind.
‘venna, kan je mij vergeven?’ vraagt hij voor de tweede keer.
Je lacht en zoent hem, waarmee je de vraag beantwoord.

Hoe het met Noël en Chantal afloopt?....... Dat mag je zelf verzinnen!